Sokkin siðvitund!

Í gærkvöldi var haldin hátíð. Hátíðin var haldin í húsi sem afar skiptar skoðanir eru um. Sumir vilja kalla það montkofa, aðrir minnisvarða heimskunnar og einhverjir tómthúsið niður við hafið en því var gefið heitið Harpa. Einhverjum finnst húsið fallegt en aðrir sjá þar enga fegurð. Hvað sem slíku líður þá mun þetta hús alltaf minna á fyrirhyggjuleysi græðginnar sem réði hér ríkjum og leiddi efnahagshrunið yfir þjóðina.

Mér sýnist að í byggingarstíl hússins megi líka sjá ákveðna vísun í einhvers konar hrun. Hin táknræna framsetning á óeiningunni og aðskilnaðinum, sem kemur fram í arkitektúr hússins, getur heldur ekki farið fram hjá neinum.
Hvað sem líður allri óeiningu varðandi það hvort þetta hús á rétt á sér eða hvort það er ljótt eða fallegt þá er það undarleg forgansröðun að skera niður samfélagslega þjónustu eins og menntun og heilbrigðistþjónustu til að fullklára rándýrt glerhús niður við sjó og hleypa rekstri þess af stað með enn meiri niðurskurði í velferðarkerfinu.

Aðskilnaðurinn sem þetta hús er og verður ávallt táknmynd fyrir kom vel fram við formlega opnun þess í gærkvöldi. Þangað var nefnilega boðið þeim sem völdu að blekkja þjóðina um fjárhagsstöðu Íslands m.a. til að byggja sér slíka elítuhöll. Þangað var líka boðið þeim sem völdu að rétt væri að ljúka þessu glerhýsi sjálfsupphafningarinnar þrátt fyrir að það þýddi niðurskurð á samfélagslegri þjónustu, eins og tónlistarmenntun, og forsendum þess að hafa efni á tónlistarnámi. 

Firringin sem kemur svo vel fram þegar litið er yfir byggingarsögu þessa húss er langt frá því að vera á undanhaldi. Hún kom ekki bara fram á gestalista gærkvöldsins heldur líka á myndum og í umfjöllun fjölmiðla um formlega opnun þess. Sumir tala m.a. um „fræga og fína fólkið“. Ég velti því fyrir mér hvort það er háðið eða veruleikafirringin sem ræður orðavalinu. Hér eru tvö vel valin dæmi sem ættu að skýra ástæður slíkra vangaveltna.

Ég reikna a.m.k. með að það séu fleiri en ég sem geta tekið undir það að hvað sem allri frægð líður þá geta siðvilltir þjófar ekki talist til fíns fólks hverju sem þeir vilja trúa um sjálfa sig! Frægð þeirra stafar heldur tæplega af neinu sem nokkur heiðvirður einstaklingur myndi vilja hrósa sjálfum sér af!

Þó ég sé sjálf á meðal þeirra sem leist svo stórvel á Ingibjörgu Sólrúnu, þegar hún kom fyrst fram í pólitík, þá hvarf öll mín aðdáun á henni þegar hún hvæsti framan í gesti á borgarafundi í Háskólabíói að þeir væru ekki þjóðin!

Sumir nærast vissulega á því að tilheyra þessum hópi og enn aðrir á því að hann hafi verið búinn til. Besti vitnisburðurinn er e.t.v. sá að umfjöllun fjölmiðla um þennan hóp hefur ekkert breyst og m.a.s. Séð og heyrt, sem gerir út á hann, hefur lifað hrunið af í óbreyttri mynd!

Það er undarlegt í rúmlega þrjúhundruð þúsunda samfélagi að þessum og fleirum skuli finnast það sjálfsagt að almennir borgarar haldi uppi þrjúþúsund manna elítu þrátt fyrir allan fórnarkostnaðinn!

Það er ekki nóg með að almenningur beri skaðann af fyrirhyggjuleysi þeirra og/eða siðleysi heldur finnst sumum nærvera þeirra ómissandi við hámenningarlega viðburði eins og þann sem var boðið upp á í tónlistarhúsinu sem mörgum hefur þótt svo brýnt að þjóðin eignist. Óneitanlega veltir maður því fyrir sér hvort þessi þjóð sem þarfnaðist tónlitstarhúss sé eingöngu elítan sem telur sig og sína til þjóðarinnar en lítur á hina sem vinnudýrin sem eigi að halda þeim uppi.

Sambandsleysi gestanna sem þáðu boðið á þessa svokölluðu „formlegu opnunarhátíð“ opinberaðist vel og rækilega í gærkvöldi. Það kom fram í því að gerendur hrunsins þáðu boðið.  Hinir þáðu það þrátt fyrir þessa og það að meðal þeirra var guðfaðir efnahagshrunsins!

Þeir létu það ekkert trufla sig að efnahagshrunið leiddi ekki aðeins til atvinnu- og tekjumissis fjölda Íslendinga heldur gjaldþrots og landflótta alltof stórs hluta þjóðarinnar. Það dapurlegasta er svo það að einhverjir hafa tekið sitt eigið líf vegna hörmunganna sem þeir stóðu frammi fyrir vegna hrunsins.

Við getum svo velt því fyrir okkur hver borgar kostnaðinn sem hlýst af slíkum viðburði þegar upp er staðið. Það skyldi þó ekki vera sami almenningur og stór hluti boðsgestanna hefur valdið framantöldum hörmungum. Við skulum svo minnast þess að þeim sem var boðið bera margir hverjir ekki bara ábyrgð á hruninu heldur ber stór hluti þeirra ábyrgð á þeirri kyrrstöðu sem við sitjum í enn í dag.

Það finnst kannski einhverjum að þetta sé full grimmt til orða tekið en við skulum muna að það var ekki síst aðgerða- og afskiptaleysi sem leiddi efnahagshrunið yfir þjóðina haustið 2008. Ég get ekki séð annað en öll samkundan sem mætti í Hörpuna í gærkvöldi hafi gert sig seka um alvarlegt meðvitundarleysi og dómgreindarskort! en eins og öllum ætti að vera ljóst það sem grundvallar aðgerðar- og afskiptaleysið.

Þær eru ærnar ástæðurnar fyrir því að mótmælendur mættu fyrir framan fordyri oflátungshallarinnar  í gærkvöldi. Eitt af því sem sá samfélagslega meðvitaði hópur sem þar mætti minnti á er það hvað hin svokallaða skjaldborg hefur leitt yfir þjóðina.

Miðað við fréttaflutning og bloggskrif um þessi mótmæli sýnist mér að fleiri geti tekið undir. Það er nefnilega athyglisvert að þrátt fyrir að þeir sem mættu teldu ekki nema 20-30 manns var mótmælanna getið í nær öllum fjölmiðlum sem fjölluðu um opnunarhátíðina á annað borð. Það sem mér finnst enn undarlegra er að ég hef ekki enn rekist á eina einustu neikvæða umfjöllun um mótmælin í sjálfu sér. Veit ekki hvort það vísi á gott eða vont...

Harpa tekin formlega í notkun

Tossalistinn!

Ég ákvað að minna á eftirfarandi:

Við skulum halda því til haga að Alþingi er að langstrærstum hluta skipað einstaklingum sem er ekki treystandi!

• Þar situr fólk sem þáði styrki/mútur til að komast inn á þing.

• Þar sitja einstaklingar sem steinhéldu kjafti yfir því að efnahagur landsins stefndi í hrun.

• Þar situr fólk sem tók afdrifaríkar ákvarðanir um samtryggingarplott til bjargar fjármálavaldinu á bak við tjöldin.

• Þar situr fólk sem hylmdi yfir stöðu og staðreyndir og laug sig til kosningasigurs.

• Þar situr fólk sem hefur logið svo oft um svo þýðingamikla hluti að ef ekki væri fyrir björgunarsveitirnar í grasrótinni þá væri landið komið á opinbera útsölu!

• Þar situr fólk sem er orðið svo vant því að ljúga að það þekkir ekki muninn á lygum og staðreyndum; réttu og röngu, og myndi ekki hika við að selja skrattanum landið sitt ef það yrði þeim sjálfum til framdráttar.

• Þar situr fólk sem hefur gert sig sekt um svo stóra glæpi gagnvart landi og þjóð að langstærstur hluti þjóðarinnar situr uppi lamaður af sorg.

Við skulum átta okkur á því að þetta leikrit mun halda áfram uns allt hefur verið selt nema himininn yfir landinu. 

Grasrótin er ógn við úrelta hugmyndafræði!

Margir þeirra sem risu upp og sameinuðust í háværum mótmælum haustið 2008 eru enn að. Sumir hafa helst úr lestinni en aðrir hafa bæst við. Þessi hópur hefur gjarnan verið kenndur við grasrót en þar hefur farið fram öflugt og hugmyndaríkt starf sem miðar að gæfuríkum lausnum. Þetta starf hafa fjölmiðlar valdsins kosið að leiða hjá sér og stuðla þannig að því að viðhalda kyrrstöðunni.

Það er ekki þar með sagt að fjölmiðlar fjalli ekkert um þennan hóp. Öðru nær því allt frá hruni hafa þeir apað upp vafasamar staðhæfingar fulltrúa valdsins um tilgang og eða tengsl einstaklinganna í þessum hópi við einhvern úr „óvinaliðinu“ eða dregið fram einhverjar gróusögur um viðkomandi.

Hvoru tveggja er gert í þeim tilgangi að draga úr trúverðugleika baráttuaflanna og skapa sundrungu. Það hentar nefnilega valdinu að viðhaldið tortryggninni og draga þannig úr ógninni sem valdinu stafar af þeim öfluga hópi sem hefur starfað í grasrót nýrrar og byltingarkenndrar hugmyndafræði frá haustinu 2008.

Það sem grasrótin þarf að gera er að hætta að láta fjölmiðlastýra sér af álitsgjöfum valdsins. Ef grasrótin hættir að láta hræra í sér með óvönduðum fréttaflutningi um aðgerðir hennar og einbeitir sér að því markmiði að bylta við sjúku hugarfari og spilltu fjármála- og stjórnmálakerfi þá mun henni farnast vel og ná árangri.

Grasrótin er nefnilega til og ótrúlega öflugt afl sem þar býr þrátt fyrir að hópurinn sem hún er mynduð af telji ekki nema rétt rúmlega 300.000 manna þjóð. Það er líka með ólíkindum hverju hún hefur áorkað! Nægir þar að nefna tvær þjóðaratkvæðagreiðslur um Icesave.

Ef þeir sem halda grasrótinni uppi skilja að þöggunin og afbökunin sem hún býr undir snýst um það að hún er „hættuleg“ valdinu sem ætlar sér að halda hlutunum nákvæmlega eins og þeir eru. Ef þessir skilja aflið sem í grasrótinni býr og ógnina sem styrkur þeirra og kraftur eru fyrir fámenna eigna- og valdastétt þá gengi þessum e.t.v. betur að skilja að hvert og eitt okkar skiptir máli. Við þurfum heldur ekki alltaf að vinna í saman í stórum hópum ef markmið okkar er það sama.

Þ.e. að bylta núverandi hugarfari, sem grundvallast á mismunun, og bylta fjármála- og stjórnmálakerfinu sem hefur verið byggt upp til að verja þessa mismunun. Við viljum réttlæti og lýðræði, heiðarleika og sanngirni sem ætti að vera auðvelt að byggja upp í svo fámennu samfélagi og okkar.

Hættum að láta áróðurinn um okkur hafa áhrif á það hvernig við metum okkur sjálf og skiljum að þessi áróður er grundvallaður á óttanum við kraftinn sem í okkur býr!

Mannsæmandi kjör fyrir alla!

Tilefni þessara skrifa eru þau að mig langar til að vekja athygli á hópi kjarnakvenna sem boðuðu til samstöðu við málstaðnum „Mannsæmandi kjör fyrir alla“. Ég reikna með að hvatinn að því að kalla fólk saman í 1. maí-gönguna undir þessu merki hafi m.a. verið krafan um aðgerðir eða mótmæli sem hafa nánast algjörlega legið niðri frá því ráðandi öfl þögguðu niður í Tunnunum 17. janúar sl.

Allnokkur hópur mætti og setti sinn svip á gönguna með kröfuspjöldum og fíflafánum.

Þegar niður á Austurvöll kom hófust bitlausar ræður verkalýðsforystunnar en hápunktur dagsins var utan auglýstrar dagskrár. Ein kvennanna sem stóðu að því að kalla saman fólk til að ganga undir kröfunni um mannsæmandi kjör tók þá til máls og flutti ræðu.

Ræðumaðurinn heitir Berglind Nanna Ólínudóttir og flutti hún ræðu sína af þeirri einlægni og krafti sem ekki hafði heyrst í ræðum annarra ræðumanna dagsins. Ég tek það fram að leturbreytingar eru mínar þó þær kunni að fylgja áherslum Berglindar í flutningi hennar.

Ég valdi mér ekki það hlutverk í lífinu að verða öryrki. Því var þröngvað upp á mig. Ég valdi mér heldur ekki að vera málsvari eða fulltrúi þessa hóps, en það æxlaðist nú samt þannig. Kannski vegna þess að ég er kjaftfor og óhrædd við að segja mínar skoðanir. Og ég fæ ekki milljón á mánuði fyrir það! Ég dreg fram lífið á sultartekjum öryrkja á Íslandi í dag.

Og í mjög langan tíma er ég búin að bíða vongóð eftir því að þessir fulltrúar ALLRAR þjóðarinnar hér á Alþingi sjái að það er ekki hægt að bjóða fólki upp á þessa ekki-tilveru. Og með hverjum deginum dofnar vonin. Því miður.

Nú er svo komið að mér blöskrar við að hlusta á fréttir á hverjum einasta degi. Fátækt er að verða ríkjandi ástand í þjóðfélaginu. Nú stöndum við frammi fyrir yfirvofandi allsherjarverkfalli. Ég vildi að ég gæti farið í verkfall líka. Sýnt velferðarráðherra og öðrum háum herrum að kjörin mín eru ekki í lagi. Að ég sætti mig ekki við að þurfa sífellt að herða sultarólina. En hvernig fer ég í verkfall? Legg ég niður þessa vinnu sem var þröngvað upp á mig? Get ég hætt að vera geðsjúklingur í einn dag? NEI. Ekki boðið upp á það, ekki frekar en lágmarks tilveru.

Það sem hryggir mig þó mest, er að ég skuli vera í hópi fólks, sem er ávallt útmálað sem óhreinu börnin hennar Evu. Útmáluð fyrir að vera afætur á kerfinu, og kjósa okkur þetta hlutverk. Að við höfum það svo gott, að það sé kominn tími til að skera upp þetta kerfi og koma þessu í lag. Það er alveg rétt að það er löngu kominn tími til að skera upp bótakerfið og laga það, en ekki vegna þess að við séum öll meira og minna svindlarar og svikahrappar. Heldur vegna þess að þetta kerfi er hannað til að halda okkur í viðjum fátæktar.

Ég borða ekki fögur fyrirheit ríkisstjórnarinnar. Ég tek á mig aukna skattbyrði, auknar álögur og skerðingu á bótum án þess að æmta. Allt í von um að NÚ fari ástandið að lagast, og menn átti sig á því að það er ekki hægt að lifa á þessum smánartekjum. En allt kemur fyrir ekki.

John F. Kennedy sagði eitt sinn: Ekki spyrja hvað landið þitt getur gert fyrir þig, spyrðu heldur hvað getur þú gert fyrir landið þitt! Nú er kominn sá tími, virðulega samkoma, að við tökum okkur saman og sýnum ráðamönnum að skömmin er þeirra, ekki okkar. Verum sýnileg. Látum heyra í okkur, hvar og hvenær sem færi gefst. Sýnum þeim að við sættum okkur ekki við þetta ástand lengur.

Krefjumst mannsæmandi kjara fyrir alla, ekki bara fáa útvalda. Ég sit ekki lengur heima og bíð eftir að einhverjir aðrir mótmæli fyrir mína hönd, eða hafi skoðanir fyrir mig og haldi þeim á lofti. Ef ég vil að ástandið breytist verð ÉG að gera eitthvað í því! Það gildir um okkur öll. Sitjum ekki lengur heima og hengjum höfuð í skömm sem við eigum ekkert í. Höfum hátt, látum okkur sjást, og heyrast, og beinum skömminni að þeim sem eiga hana.

Berglind Nanna Ólínudóttir.

Hæstu laun verði þreföld lægstu laun

Það er til leið út úr þessu rugli!

Í lok október lögðu Tunnurnar til leið sem er ekki síður fær nú. Tunnurnar settu í loftið undirskriftarlista sem má finna hér. Mikillar tortryggni hefur gætt um þessa leið en eins og má sjá á síðustu færslum hefur verið reynt að benda þingmönnum á að þeir eru í bestri aðstöðu til að skapa skipun slíkrar stjórnar lýðræðislegri ramma. Þeir sem hafa ekki kynnt sér þessa leið nú þegar bendi ég á þessa færslu hér þar sem er varpað fram spurningum og svörum um utanþingsstjórn.

Ég hvet lesendur til að velta því vandlega fyrir sér hvort þeir vilji heldur fá að kjósa um sömu gömlu flokkana eða fá tækifæri til að kjósa um fólk sem yrði settur fyrir verkefnalisti á við þann sem settur var fram í tilefni áskorunarinnar á forsetann. Þessi hópur myndi verða skipaður til bráðabirgða til að vinna að lausnum á því neyðarástandi sem blasir við í samfélaginu. Hámarkstíminn yrði tvö ár og þá yrði gengið til kosninga skv. nýrri stjórnarskrá.

 

Umræður um vantraust

Boð grasrótarinnar um samvinnu hefur lítil viðbrögð fengið

Aðfararnótt sl. sunnudags sendi ég bréf á alla þingmenn. Bréfið var skrifað 17. janúar sl. og sent í nafni Tunnanna í aðdraganda þess að þær komu saman á Austurvelli þann dag. Bréfið var birt á svipan.is. Sjá hér: http://www.svipan.is/?p=23272

Sex þingmenn svöruðu þessu bréfi og fengu í kjölfarið meðfylgjandi svar. Auk þeirra var bréfið líka sent á þá þingmenn sem hafa brugðist við skyldum erindum frá sl. hausti. Þeir sem fengu þetta svar eru allir þingmenn Hreyfingarinnar og tveir þingmenn úr hverjum hinna flokkanna. Þetta eru: Björn Valur Gíslason, Eygló Harðardóttir, Höskuldur Þórhallsson, Jónína Rós Guðmundsdóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Pétur Blöndal, Ragnheiður Ríkharðsdóttir og Þráinn Bertelsson.

Forseta Íslands, Ólafi Ragnari Grímssyni, var sent afrit af þessu bréfi.

************************************************************

Góðan daginn!

Ég sendi þetta bréf á ykkur sex þar sem það voru aðeins þessir sem svöruðu mér. Hins vegar sendi ég afrit á þá sem hafa brugðist við öðrum skilaboðum svipaðs efnis frá sl. hausti. Ég þakka ykkur sem svöruðuð síðasta bréfi kærlega fyrir viðbrögð ykkar þó ég viðurkenni að ég hefði viljað sjá eitthvað sem benti til að þið væruð tilbúin til að bregðast við meginerindi þess sem var tilboð um samstarf við grasrótina í því skyni að finna lausn á núverandi samfélagsástandi.

Ég trúi ekki öðru en að þingmenn séu allir meðvitaðir um þá stjórnmálakreppu sem blasir við mér og svo miklu fleirum. Þjóðstjórn eða kosningar munu ekki leysa hana, því miður. Það segir sig sjálft að þeim sem hefur ekki tekist að finna leiðir að lausnum hingað til munu ekkert frekar takast það við það að vera steypt saman í þjóðstjórn eða með nýjum kosningum.

Eins og þið vitið auðvitað þá höfum við þrjár leiðir til að rífa okkur upp úr þessari stjórnmálakreppu sem sumir vilja kenna núverandi stjórnvöldum eingöngu um. Tvær þeirra hafa þegar verið nefndar en sú þriðja er utanþingsstjórn.

Án þess að fara út í störf Alþingis á undanförnum árum fram til nútímans og án þess að kafa ofan í það í hverju munur og/eða ábyrgð þeirra ríkisstjórna, sem hafa setið hér á sl. tuttugu árum, liggja þá vil ég ítreka að ég stílaði upphaflega bréfið á alla þingmenn. Það gerði ég án tillits til þess hvaða stjórnmálaafli þeir tilheyra eða hvort þeir hafi einhvern tímann átt sæti í ríkisstjórn/-um. Enda hefur engu þeirra stjórnmálaafla sem nú sitja á þingi tekist að auka traust þjóðarinnar til starfa þingsins. Það ætti reyndar að valda öllum starfandi þingmönnum sameiginlegum áhyggjum hvað Alþingi nýtur lítils trausts.

Eins og áður hefur verið vikið að munu hvorki þjóðstjórn né kosningar leysa núverandi stjórnmálakreppu. Það er ekki síst vegna vantrausts stórs hluta þjóðarinnar til starfandi stjórnmálaflokka svo og Alþingis sem það verður að finna aðra leið.

Utanþingsstjórn er eina leiðin sem okkur býðst í þeirri stöðu þegar þjóðstjórn og kosningar eru út úr myndinni. Hins vegar er ljóst að sú stjórnskipunarhefð sem Sveinn Björnsson skapaði í sinni forsetatíð með skipun utanþingsstjórnar er langt frá því að vera fullkomin. Meginerindi bréfsins sem ég endursendi á alla þingmenn nú um helgina var að bjóða samstarf/óska eftir samstarfi til að búa skipun slíkrar stjórnar, sem væri kannski nær að kalla neyðar- eða bráðabirgðastjórn, ramma sem væri líklegri til að bæta úr því ófremdarástandi sem hefur lagt samfélag okkar undir sig.

Ég bið ykkur að skoða tillögu um einhvers konar samstarf af fullri alvöru. Í þessu sambandi vil ég taka það skýrt fram að ég er alls ekki að sækjast eftir því að ég komist til áhrifa heldur að leggja mitt að mörkum til að hér sé hægt að koma á sáttum. Mín ósk er sú að fulltrúar allra þingflokka, fulltrúar fræðimannafélagsins og fulltrúar þeirrar grasrótar sem hafa ekki eingöngu tekið þátt í viðspyrnunni frá haustinu 2008 heldur hafa margir unnið þar að því að setja fram hugmyndir að lausnum til að hér megi byggja upp nýtt og framsækið samfélag.

Ég leyfi mér að fullyrða að án slíkrar samvinnu mun okkur ekkert miða áfram. Við sitjum föst í sama farinu nema við tökum höndum saman og vinnum saman að uppbyggilegri lausn. Verði það ekki gert mun gjáin sem hefur skapast á milli þings og þjóðar eingöngu breikka og heiftin í samfélaginu aukast með ófyrirsjáanlegum afleiðingum.

Með einlægri von um að ykkur auðnist að hlusta og opna hug ykkar fyrir nýjum leiðum til árangurs.

Tillaga um vantraust lögð fram

Að einkavæða skuldirnar og þjóðnýta tapið

Eftirfarandi grein birtist í Morgunblaðinu í gær og mér þykir við hæfi að tengja hana við þessa frétt. Ég tek það fram að fréttin sló mig verulega þar sem Vigdís Finnbogadóttir, fyrrverandi forseti, hefur ekki tjáð sig fyrr um það sem fram hefur farið í samfélaginu frá hruninu haustið 2008. Það hefur hún ekki gert þrátt fyrir að á hana hafi verið gengið en hún kýs að gera það nú degi fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna um þetta viðkvæma Icesave-mál.

Frá bankahruninu haustið 2008 hefur það blasað við öllum sem vilja skilja að krafa fjármálaelítunnar á kostaða stjórnmálastétt er sú að hún tryggi það að gróði hennar verði einkavæddur en tapið þjóðnýtt. Þetta er kjarni þess sem skilur að hinar andstæðu fylkingar sem hafa verið kenndar við JÁ-ið og NEI-ið.

Einhverjir hafa reynt að halda því fram að Icesave-málið sé alltof flókið fyrir „venjulegt“ fólk að skilja. Ég bið fólk um að varast slíkan áróður. Í reynd snýst málið fyrst og síðast um tvo andstæða póla sem má kalla A og B.  

A) Snýst um það hvort hagsmunir fjármagnseigenda eru settir á oddinn með því að herða að kjörum almennings í gegnum skatta- og velferðarkerfið.

B) Snýst um það hvort réttlætið verður látið ráða ríkjum þannig að sömu lög gildi um hvítflibbaglæpi og aðra auðgunarglæpi eins og bókhaldssvik og innbrot.

Það er okkar almennings að gera upp hug okkar hvað þetta varðar. Ef við segjum JÁ erum við þar með að viðurkenna að almenningi beri að taka á sig skuldir einkafyrirtækja en ef við segjum NEI erum við að kalla eftir því að þeir sem stofnuðu til Icesave-skuldanna verði látnir bera tjónið af sinni glæfrastarfsemi sjálfir.

Ég bið kjósendur að hafa það hugfast að íslenskur almenningur nýtur þeirra öfundsverðu forréttinda að fá að segja til um það sjálfur hvort hann tekur á sig skuldir einkabanka, eins og Landsbankans, eða ekki. Ég bið kjósendur jafnframt að taka sérstaklega eftir því að þeir sem reka stífan áróður fyrir því að almenningur eigi að bera byrðarnar af Icesave er sama eigna- og valdastéttin og leiddi okkur í hrunið haustið 2008.

Hér hefur nefnilega ekkert uppgjör farið fram þannig að það eru sömu spillingaröflin sem reyna að afvegaleiða okkur nú og þau sem töldu okkur trú um að allt væri í himnalagi í aðdraganda hrunsins. Það ætti öllum að vera í fersku minni hvert það leiddi samfélagið að taka mark á orðum þeirra þá.

Rakel Sigurgeirsdóttir, framhaldsskólakennari

og meðlimur í Samstöðu þjóðar gegn Icesave

Vigdís styður samninginn

Icesave-ælan

Við Helga Þórðardóttir erum meðal þeirra sem hafa starfað undir merkjum Samstöðu þjóðar gegn Icesave undanfarnar vikur. Eitt af því sem við höfum lagt til baráttunnar gegn því að þessi nýi Icesave-samningur verði lagður á þjóðina er þátttaka í ritun bréfs til forseta Evrópusambandsins og stuðningur við bréf Gunnars Tómasonar til framkvæmdarstjóra Alþjóðagjaldeyrissjóðinn og forseta Framkvæmdarstjórnar Evrópusambandsins.

Erindunum sem var komið á framfæri í þessum bréfum hefur lítt eða ekkert verið sinnt. Það sem er enn sorglegra er að íslenskir ráðmenn svo og nær öll fjölmiðlastéttin hafa tæpast virt brýn erindi þessara bréfa viðlits. Við Helga lögðumst því í það að skrifa greinar til að draga frekari athygli að innihaldinu. Allt kom fyrir ekki.

Greinarnar urðu alls fjórar. Morgunblaðið birti eina þeirra (ég birti hana líka hér) en Fréttablaðið sniðgekk tvær og pressan.is þá fjórðu. Ein þessara greina birtist á svipan.is í morgun, önnur á kjosum.is nú undir kvöld en sú fjórða birtist hér. Það er sú sem pressan.is sniðgekk en eins og fyrirsögnin og innihaldið bera leggjum við út af þessum orðum  Tryggva Þórs Herbertssonar. En hér er greinin:

                               ><>   ><>   ><>  ><>

Æla er magainnihald sem líkaminn hefur ákveðið að losa sig við vegna þess að það er líkamanum skaðlegt. Tryggvi Þór Herbertsson, þingmaður, hefur líkt Icesave við ælu en ætlar samt að kyngja henni. Gunnar Tómasson, hagfræðingur, telur aftur á móti að hún sé best komin í dallinum.

Gunnar skrifaði bréf til framkvæmdastjóra Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, Dominiques Strauss-Khan og forseta Framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins, José Manuels Barrosos. Við vorum ellefu sem skrifuðum undir þetta bréf.  Þar bendir Gunnar Tómasson á að Icesave-ælan gæti reynst þjóðinni hættuleg.

Í bréfinu kemur fram að horfur Íslands séu verri en menn gerðu ráð fyrir við gerð hinna svokölluðu Brussels-viðmiða í nóvember 2008. Þar var gert ráð fyrir að taka ætti tillit til efnahagsaðstæðna Íslands við gerð Icesave-samninganna.

Nú hefur komið fram að á næstu árum verða tekjur landsins minni og skuldir hærri en gert var ráð fyrir. Gunnar Tómasson bendir á að í núverandi Icesave-samningi er ekki tekið mið af þessu staðreyndum. Álit sitt byggir hann á nýútkominni skýrslu AGS. Hann vann þar árum saman og skilur því manna best tungutak þeirrar stofnunar.

Gunnar bendir á þá staðreynd að skuldir Íslands eru það miklar að ekki er hægt að standa við Icesave-samninginn. Hann bendir  reyndar á að skuldirnar gætu vel verið ósjálfbærar og það án Icesave. Þess vegna telur Gunnar Tómasson að Icesave-ælan sé best komin í dallinum og ekki sé á það hættandi að kyngja henni. Timburmennirnir eftir fylliríið fyrir 2008 eru Tryggva Þór hins vegar svo þungbærir að honum virðist Icesave-ælan jafnvel svalandi.

Að ætla okkur hinum að kyngja ælunni með honum er engan veginn við hæfi!

Átt þú í vandræðum með að gera upp hug þinn?

Ef svo er gæti framsetning þessa myndbands e.t.v. hjálpað þér:

Kjörsókn nálgast 10%

Okkur hefur verið gefið alveg einstakt tækifæri!

Í síðustu færslu vakti ég athygli á rökum fjögurra þingmanna sem liggja til grundvallar því að þeir ætla að segja NEI í þjóðaratkvæðagreiðslunni um nýju Icesave-lögin. Hér ætla ég að vekja athygli á svörum tveggja ungra Íslendinga sem benda á það einstaka tækifæri sem þjóðinni hefur verið gefið til að breyta sögunni. Við höfum nefnilega tækifæri til að segja NEI við því að skuldum einkafyrirtækja sé velt yfir á almenning!

Það eru Björg Fríður Elíasdóttir og Hákon Einar Júlíusson sem útskýra hvers vegna þau ætla að segja NEI við við nýju Icesave-lögunum á morgun. Í lokin flytur svo Andreas frá Sviss íslensku þjóðinni skilaboð sem eru mjög í anda þeirra hugmynda sem koma fram hjá hinum tveimur um að íslenskt NEI muni koma almenningi í örðum löndum best í sameiginlegri baráttu.

Hákon Einar Júlíusson, sem er m.a. einn umsjónarmanna gagnauga.is, segir NEI vegna þess að það þjónar frelsinu og réttlætinu.  Það að skella skuldum alþjóðlegu bankaelítunnar á almenning gerir það hins vegar ekki. Hákon undirstrikar að Íslendingar hafi tækifæri til að sýna bankaelítunni fingurinn með því að segja NEI í þjóðaratkvæðagreiðslunni á morgun.

Björg Fríður Elíasdóttir, byrjar á því að vísa í Brussel-viðmiðin sem kveða á um það að allir eiga að bera jafna ábyrgð. Þ.e. Bretar, Íslendingar og Hollendingar en í þessum samningi bera Íslendingar einir ábyrgðina. Hún minnir líka á að Bretar og Hollendingar neituðu að samþykkja fyrirvara um að þeir myndu ekki ganga að auðlindum okkar ef við getum ekki borgað. Björg segir að það séu sterkar líkur á að við getum ekki greitt og spyr: „Og hvað þá?!“

Í framhaldinu segir hún að í grunninn sé Icesave-málið spurning um rétt eða rangt. Hún bendir á að það sé ekki rétt að láta almenning greiða skuldir einkaelítunnar. Í lokin undirstrikar Björg að þjóðin hafi einstakt tækifæri til að segja NEI fyrir allan heiminn enda finnum við það í hjarta okkar að það er rangt að viðhalda svo óréttlátu hagkerfi.

Almenningur víða í Evrópu, og utan hennar líka, hefur risið upp og flykkst út á götur til að mótmæla ósanngjarni  efnahagsstefnu landa sinna. Í aðalatriðum snýst hún um það sama og hér en í meginatriðum gengur hún út á það að einkavæða gróðann og þjóðnýta tapið.

Það er auðvitað misjafnt hvað þessir horfa út fyrir eigin lögsögu en þó eru þeir allnokkrir sem horfa eftirvæntingar- og vonaraugum hingað til Íslands og bíða þess hvernig við förum með það tækifæri sem forsetinn gaf okkur með því að vísa nýju Icesave-lögunum í þjóðaratkvæðagreiðslu. Íslenskur almenningur hefur nefnilega fengið einstakt tækifæri til að segja NEI við þeirri rangsleitni að almennir borgarar skuli bera tap fjármálaelítunnar.

Andreas frá Sviss, er einn þeirra sem bíður í ofvæni eftir því að sjá hvernig íslenska þjóðin fer með þetta tækifæri. Hann flytur þjóðinni þjóðinni þau skilaboð að Icesave verði að hafna með skýru NEI-i til að Íslendingar endurheimti virðingu sína og reisn meðal annarra þjóða. Andreas hvetur íslensku þjóðina til að sýna heiminum að hún sé ekki leikfang fjárglæframanna og biður hana um að láta óttann ekki stjórna sér í komandi þjóðaratkvæðagreiðslu heldur segja afdráttarlaust NEI!

Atli og Lilja setja x við nei