Tilgangur aðildarfélaga

Rakel Sigurgeirsdóttir og Birgir Örn Guðjónsson skrifa:

SAMSTAÐA flokkur lýðræðis og velferðar er nýstofnaður stjórnmálaflokkur sem hefur í mesta lagi ár til að koma tilveru sinni og stefnumálum á framfæri. Þar sem um nýjan stjórnmálaflokk er að ræða þá verður hann að fjármagna allt sitt kynningarstarf sjálfur.

Það þýðir að þessi nýi flokkur hefur ekki sömu tækifæri til að koma sínu á framfæri eins og þeir stjórnmálaflokkar sem fá á bilinu 22 til 90 milljónir á ári úr ríkissjóði til að standa straum af alls konar kostnaði sem viðkemur flokksstarfinu. Við slíkan aðstöðumun verður nýstofnaður stjórnmálaflokkur, SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar, að treysta á margar vinnufúsar hendur félagsmanna út um allt land.

Stofnun aðildarfélaga er helsta leiðin til að virkja félagsmenn. Nú þegar hafa tvö aðildarfélög verið stofnuð. Annað í Reykjavík og hitt í Suðvesturkjördæmi eða Kraganum eins og kjördæmið er nefnt í daglegu tali. Undirbúningur slíkra félaga er auk þess hafinn í öðrum kjördæmum.

Meginhlutverk aðildarfélaganna er að að styrkja framboðið og stuðla að framgöngu þess. Þessu hlutverki gegna þau meðal annars með því að stjórnir þeirra taki forystu í því að halda nafni framboðsins og stefnumálum þess á lofti með ýmsum hætti. Það má gera með því að standa fyrir opnum umræðufundum og málefnafundum; jafnt stórum sem smáum. Það mál líka gera með fréttatilkynningum um félagsstarfið. Greina- og bloggskrif um hvaðeina sem snerta stefnumál framboðsins eru líka mikilsverðir þættir í því að vekja athygli á því fyrir hvað SAMSTAÐA flokkur lýðræðis og velferðar stendur.

Stjórnir aðildarfélaganna geta einnig stutt við bakið á formanni félagsins sem situr inni á þingi. Stjórnarmeðlimir geta komið stuðningi sínum við málflutning þingmannsins á framfæri með ályktunum sem þeir koma á framfæri við fjölmiðla með fréttatilkynningum auk þess að senda eigin ályktanir um annað sem heyrir undir stefnumál flokksins svo framarlega sem þær stríða ekki gegn grundvallarstefnunni. Hlutverk þessara félaga er ekki síður það að viðhalda góðu sambandi á milli framboðsins, sem hefur heimilisfesti í Reykjavík, og sinnar heimabyggðar.

Aðildarfélög eru því ekki aðeins mikilvæg til eflingar framboðinu sjálfu heldur ekki síður til að tryggja sínu kjördæmi og/eða byggðarlagi rödd. Það er því sameiginlegt hagsmunamál að aðildarfélög SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar verði til í öllum kjördæmum landsins svo og stærri byggðarlögum. Upplýsingar um þau félög sem þegar hafa verið stofnuð er að finna hér á heimasíðunni auk þess sem nýkjörnir formenn aðildarfélagana í Reykjavík og Kraganum veita góðfúslega upplýsingar um hvaðeina sem lýtur að stofnun slíkra félaga.

Birtist áður í Vikudegi á Akureyri 30. apríl
og heimasíðu SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar 15. maí

Höfundar eru formenn aðildarfélaga SAMSTÖÐU.
Rakel í Reykjavík og Birgir Örn í Kraganum.

Póstfang Rakelar er [e-mail] en Birgis Arnar [e-mail]

Sóun

Það er alltaf fleira og fleira sem bendir til að það sé eingöngu sóun á dýrmætum tíma og peningum að hökta áfram í þessu aðildarferli sem aðildarviðræður íslensku samninganefndarinnar við Evrópusambandið hefur verið og stefnir í að verða um einhver ókomin ár. Það eru að verða þrjú ár síðan þetta ferli byrjaði en á meðan hefur samfélagið mátt liggja á ís með þeim afleiðingum að atvinnuleysi hefur aukist, sífellt fleiri tapa ævistarfinu og fjölskyldur og einstaklingar láta sig hverfa.

Frá því að umræðan um aðild hófst hefur þjóðin að mestu skipst í tvær fylkingar með eða á móti aðild. Síðustu kosningar, sem búsáhaldabyltingin knúði fram, snerust í aðalatriðum um afstöðu stjórnmálaflokkanna til Evrópusambandsaðildar. Eftir kosningar kom reyndar fljótt í ljós að kjósendur gátu ekki treyst á þann stjórnmálaflokk sem lýsti hvað einarðast yfir andstöðu gegn aðildinni.

Af þessum ástæðum hafa þó nokkrir kjósendur bent á að það að Ísland er komið inn í aðildaviðræðurferlið stríði gegn lýðræðinu. Nú er svo komið að þeim röddum sem krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu um það hvort þessum viðræðum verði haldið áfram fer stöðugt fjölgandi. Hinir sem þverskallast við og vilja halda aðildarviðræðunum áfram bregða gjarnan fyrir sig þeim frasa að það sé ástæða til að kíkja í pakkann áður en afstaða verður tekin. Það er því ekki óvitlaust að reyna að setja það sér fyrir sjónir hvernig þessi svokallaði pakki gæti litið út.

Í augum aðildarsinna lítur hann væntanlega svona út:

Í augum þeirra sem segjast ekki geta gert upp hug sinn nema kíkja í pakkann hlýtur hann að líta einhvern veginn svona út:

Í augum þeirra sem eru alfarið á móti samningi lítur pakkinn og innihald hans svona út:

Frá því að ég heyrði fyrst af EES samkomulaginu á sínum tíma fannst mér eitthvað bogið við að smáþjóð sem byggi langt frá öðrum sæktist eftir því að binda hendur sínar inni í sameinaðri Evrópu með öllum þeim fórnarkostnaði sem það þýddi fyrir innanlandsframleiðsluna. Frá því að ég þurfti að lesa ESB-löggjöfina vegna náms míns í hagnýtri fjölmiðlun árið 1995 hefur mér þótt það fráleit hugmynd að smáþjóð fórnaði sjálfsákvörðunarrétti sínum með því að ganga þangað inn. Eftir að ég heimsótti Iðnaðarsafnið á Akureyri og las dánarfréttir akureysk iðnaðar á söguspjöldunum með dánardægrum í kjölfar gildistöku EES-samkomulagins þá fylltist ég harmi yfir því að þeir væru til sem gætu horft fram hjá því sem mér finnst blasa við.

Evrópusambandsaðild er ekki fyrir heildarhagsmuni íslensks samfélags. Það þjónar hvorki fjölbreyttum atvinnugreinum né sjálfstæðri ákvörðunartöku íslenskra borgara um innanlandsmál að ganga þangað inn. Íslenskir stjórnmálamenn, fjármagnseigendur og aðrir sem hafa haft forystu í málefnum þjóðarinnar hafa vissulega farið illa með íslenskt samfélag en almenningur hefur tækifæri til að breyta því kerfi sem þessir hafa byggt utan um sig eins og málum er háttað nú en það er nánast vonlaust ef Ísland gerist aðildarríki Evrópusambandsins.

Þetta vita þeir sem aðhyllast inngöngu og væntanlega líka þeir sem segjast vilja kíkja í pakkann áður en ákvörðun verður tekin. Væntanlega vita þeir að pakkinn svokallaði mun ekki innihalda neitt fyrir almenning annað en það að núverandi kerfi verður tryggt í sessi. Þ. e. einkavinavæðing og fákeppni mun halda áfram að sliga sjálfsbjargarviðleitnina og hugmyndaauðgina sem hefur einkennt innlendar atvinnugreinar og völdin verða endanlega færð frá fólkinu inn í harðlæst embættismannakerfi. Það er kannski af þessum ástæðum sem myndin af fíflinu, sem sprettur á gormi upp úr kassanum, kemur alltaf upp í huga minn þegar ég heyri klisjuna um „að kíkja í pakkann“:

10. mars sl. hélt Frosti Sigurjónsson erindi á laugardagsfundi, sem þá voru fastir liðir í Grasrótarmiðstöðinni, um það hvers vegna það væri skynsamlegt að leggja aðildarumsóknina til hliðar. 18. apríl sendi stjórn SAMSTÖÐU-Reykjavík frá sér ályktun, sem meirihluti hennar hafði samþykkt, þar sem aðildarviðræðunum voru sett tímamörk. Ef þeim yrði ekki lokið fyrir 1. ágúst n.k. skyldi það vera lagt fyrir dóm þjóðarinnar hvort þeim yrði framhaldið eða ekki.

Alþingiskosningarnar vorið 2009 snerumst um afstöðuna til Evrópusambandsins. Stór hluti þjóðarinnar hafnaði aðild og kaus flokka sem höfðu lýst sig andvíga aðild fyrir kosningar. Eftir kosningarnar kom það hins vegar í ljós að lítið var að marka yfirlýsta stefnu; a.m.k. Vinstri grænna. Eftir að aðildarviðræðuferlið hófst hefur það svo komið í ljós að loforð um tímalengd aðildarviðræðanna eru ekki innanlandsákvarðanir heldur eru þær teknar utanlands.

Á tímum sem þeim sem íslenskt samfélag er að ganga í gegnum nú hefur almenningur ekki efni á þeirri leiksýningu sem honum er boðið upp á af umboðsmönnum Evrópusambandsaðildar meðal stjórnarliða. Íslensk þjóð verður að fá svigrúm til að snúa sér að því að standa saman í því að leysa málefni heimilanna og til þess að það megi verða verður að hafa milliliðalaust samband við leikjaregluverkið sem hannaði það kerfi sem við búum við nú.

Það hefur sýnt sig að gulrót um Evrópusambandsaðild leysir engan vanda en hún tefur sannarlega fyrir. Það má þess vegna ekki verða að næstu alþingiskosningar snúist um slíka gulrót í stað alvörumálefna sem hægt er að fylgja eftir hér heima. Framtíð þessa samfélags hefur ekki efni á því að þjóðin sitji áfram aðgerðarlaus heima við og láti sig dreyma um að bjargræðið komi að utan. Saga Íslands sýnir að það hefur litlu skilað nema auknum álögum.

Vanti lesendur frekari rökstuðning fyrir því hvers vegna draumurinn um Evrópusambandsaðild er samfélaginu ekki hollur ætti áðurnefndur fyrirlestur Frosta að bæta úr:

Breytt gjöld í göngin