SAMSTAÐA verður áfram baráttuafl

Landsfundur SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar var haldinn í gær að Kríunesi við Elliðavatn. Þar var samþykkt að bjóða ekki fram í komandi alþingiskosningum. Í þess stað mun flokkurinn einbeita sér að því að hafa mótandi áhrif á stjórnmálaumræðuna.

Í fréttatilkynningu sem send var á fjölmiðla að fundi loknum segir að: „Flokkurinn mun beita sér fyrir lausnarmiðaðri umræðu á opinberum vettvangi um brýn mál sem varða lausn á skuldavanda heimilanna, afnám gjaldeyrishafta án þess að snjóhengjunni verði varpað á íslenska skattborgara, betra peningakerfi og framtíðarsýn án ESB-aðildar.

Nokkrar áskoranir komu fram á landsfundinum til Lilju Mósesdóttur um að hún gæfi kost á sér til formanns SAMSTÖÐU. Hún varð við áskoruninni og var kjörin formaður flokksins með atkvæðum allra sem voru viðstaddir fundinn.

Rakel Sigurgeirsdóttir er varaformaður en aðrir í stjórn flokksins eru: Jón Kr. Arnarson, Eiríkur Ingi Garðarsson og Jónas P. Hreinsson. Þessir eru varamenn: Hallgeir Jónsson og Helga Garðarsdóttir.

Lítilsvirðing eða fíflska

Ómar Geirsson hefur fjallað þó nokkuð um þann fámenna hóp sem hefur haldið uppi þeim málflutningi að það sé þjóðarvilji að stjórnarskrárfrumvarpið sem nú liggur fyrir Alþingi verði lagt til grundvallar nýrri stjórnarskrá. Þessi hópur hefur nú endurvakið reglulega laugardagsfundi á Austurvelli með Hörð Torfason í broddi fylkingar til að krefjast þess að Alþingi láti þennan vilja „ná fram að ganga.“ (sjá hér)

Í dag verður þriðji útifundurinn haldinn og eru tveir framsögumenn á fundinum. Það eru þau Katrín  Fjeldsted, heimilislæknir og Þorvaldur Gylfason, prófessor í hagfræði.

• Katrín Fjelsted var kosin formaður Evrópusamtaka lækna (CPME)  á aðalfundi samtakanna sem haldinn var í Brussel í júní í fyrra og tók við því embætti 1. janúar síðastliðinn. (sjá hér).
• Þorvaldur Gylfason hefur á undanförnum árum verið tíður ráðgjafi AGS, framkvæmdarstjórnar ESB og EFTA auk þess sem hann hefur haldið fyrirlestra um efnahagsmál á vegum þessara í Afríku, Asíu og Mið-Austurlöndum. (sjá hér)

Því má svo bæta við að Þorvaldur og Katrín voru bæði í stjórnlagaráði.

Eins og þeir, sem hafa fylgst með umræðunni um stjórnarskrárfrumvarp stjórnlagaráðs, kannast við er langt frá því að vera einhugur um ágæti frumvarpsins. Ein þeirra greina stjórnarskrárdraganna sem margir gjalda varhug við er 67. greinin sem fjallar um þjóðaratkvæðagreiðslur. Í ljósi nýfallins dóms EFTA-dómstólsins um Icesave-málið hafa fleiri tekið að velta inntaki hennar og tilgangi fyrir sér. Greinin hljóðar þannig:

Mál sem lagt er í þjóðaratkvæðagreiðslu að kröfu eða frumkvæði kjósenda samkvæmt ákvæðum 65. og 66. gr. skal varða almannahag. Á grundvelli þeirra er hvorki hægt að krefjast atkvæðagreiðslu um fjárlög, fjáraukalög, lög sem sett eru til að framfylgja þjóðréttarskuldbindingum né heldur um skattamálefni eða ríkisborgararétt. (sjá hér)

Lilja Mósesdóttir, þingmaður, er ein þeirra sem hefur vakið athygli á því hvað þetta þýðir. Í ræðu sem hún flutti í sérstökum umræðutíma þingsins um niðurstöðu dómsins sem var birtur síðastliðinn mánudag sagði hún um þetta atriði:

Íslendingar hafa nú eftir EFTA-dóminn sýnt fram á mikilvægi þess að þjóð hafi stjórnarskrártryggðan rétt til að kalla eftir þjóðaratkvæðagreiðslu um lög sem sett eru til að framfylgja þjóðréttarskuldbindingum og varðandi skattaleg málefni.

Við megum því ekki samþykkja stjórnarskrártillögur sem ekki tryggja rétt kjósenda til að kalla eftir þjóðaratkvæðagreiðslu um mál af sama toga og Icesave-málið. (sjá hér líka hér þar sem Lilja gerir grein fyrir afstöðu sinni til nýrrar stjórnarskrár)

Í ofangreindu ljósi orkar það mjög tvímælis að til stendur, eftir því sem kemur fram í auglýsingu inni á Fésbókinni um framangreindan útifund, að veita þeim grasrótarhópum viðurkenningu sem knúðu fram þjóðaratkvæðagreiðslurnar sem fram fóru um Icesave-málið. Texti auglýsingarinnar hljóðar þannig:

Í lok fundar mun Hróshópurinn veita þeim grasrótarhreyfingum og sjálfboðaliðum sem hafa starfað gegn IceSave-málinu viðurkenningu. Fjöldi manns hefur lagt á sig mikið starf í sjálfboðavinnu til að tryggja hagsmuni íslensks almennings. Þetta fólk á þakkir skildar. Vonumst við til að sjá fulltrúa frá þessum hópum; InDefence, Advice, kjosum.is og Samstaða þjóðar. (sjá hér)

Af þessu tilefni leyfi ég mér að spyrja hvort það sé til eitthvert kjarnyrt og lýsandi nafnorð um þá sem láta sem 67. grein stjórnarskrárfrumvarpsins snúist um eitthvað annað en útiloka það að knúnar verði fram þjóðaratkvæðagreiðslur um þjóðréttarskuldbindingar sem fram kunna að koma í framtíðinni og ganga m.a.s. svo langt í meintu skilningsleysi sínu að þeir vilja stefna þeim fjölda sem lagði „á sig mikið starf í sjálfboðavinnu til að tryggja hagsmuni íslensks almennings“ til að taka við einhverju, sem á að heita viðurkenning, á útifundi „um „betri stjórnarskrá“?

Ég get heldur ekki annað en spurt þess líka hvort það eru til orð til að lýsa þeirri niðurlægingu sem baráttufólkinu fyrir Icesave er sýnt með því fullkomna taktleysi að stefna þeim sem börðust fyrir Icesave til óbeinnar þátttöku í útifundi sem snýst um það að taka leiðina af komandi kynslóðum sem þessu fólki var fær til árangurs í þeirri baráttu? ... eða er þetta bara fíflska?

Mig langar að lokum til að vekja athygli á bloggpistli sem ég birti hér skömmu fyrir jól um vegvillta viðspyrnu þar sem pistillinn kemur mjög inn á það hvernig það vildi til að hluti þeirrar grasrótar sem barðist fyrir auknu lýðræði strax í kjölfar bankahrunsins haustið 2008 snerist til þess að berjast fyrir skerðingu þess nú.

„Stóra stríðið“

Að sá til ógæfunnar

Það hefur verið mjög sérstakt að horfa upp á „hatur“ ýmissa fjölmiðlamanna á Lilju Mósesdóttur.

Ég er ein þeirra sem hef margsinnis undrast það hvernig hún hefur staðið á móti og haldið ótrauð áfram við að vinna að markmiði sínu og loforðinu sem hún gaf kjósendum sínum vorið 2009. Þá lofaði hún almenningi að nýta sérfræðikunnáttu sína til að vinna að almannahag, leiðrétta misréttið og jafna kjörin og síðast en ekki síst að leggja til lausnir sem tryggðu efnahagslegt sjálfstæði Íslands.

Út frá mínum bæjardyrum séð hefur „hatri“ eins og því sem lekur úr penna Jóhanns Hauksson í skrifum hans hér að neðan verið markvisst beitt til að hindra það að þingmaðurinn, Lilja Mósesdóttir, nái fram þessu markmiði sínu. „Hatrið“ hefur komið fram í rógburði og vefengingum sem hafa því miður verið skammarlega áberandi í fjölmiðlum allt þetta kjörtímabil.

Hvers vegna spyrja eflaust margir? Svarið liggur í því að horfa til þess hverjir tapa á því að misréttið yrði leiðrétt, jöfnuðurinn aukinn, farin yrði skiptigengisleiðin ásamt því að öðrum lausnarmiðuðum leiðum, sem Lilja hefur mælt fyrir til að vinna á afleiðingum efnahagshrunsins, yrði framfylgt. Það má líka horfa til þess hvernig þessir tengjast eignahaldi á íslenskum fjölmiðlum.

Þegar horft er til þeirrar afstöðu sem endurspeglast í orðum Jóhanns um viðvaranir Lilju Mósesdóttur varðandi Icesave-samninginn sem var til meðferðar á Alþingi undir lok ársins 2009 er ekki úr vegi að rifja upp hvernig hann brást við þeim ákvörðunum forsetans að verða við áskorunum um að leggja Icesave-samning tvö og þrjú undir dóm þjóðarinnar.

Í fyrra skiptið skrifaði hann bloggpistil þar sem afstaða hans endurspeglast best í þessum orðum: „Kannski hefði Ólafur Ragnar átt að vera í fríi í dag.“ (sjá hér). Í seinna skiptið var hann mættur á Bessastaði þar sem óhætt er að segja að hann hafi gert sig að fífli með framgöngu sinni.

Af einhverjum ástæðum hefur þessi framganga Jóhanns Hauksonar, sem frekast minnir á rógsherferð eða illan ásetning, ekki hindrað það að hann var ráðinn blaðafulltrúi ríkisstjórnarinnar í upphafi árs 2012 (sjá hér) Þetta hlýtur að heita stórfurðuleg ráðstöfun ekki síst í ljósi þess hvernig Jóhann hefur beitt sér gegn því forystufólki í stjórnmálum sem mests trausts hefur notið hjá þjóðinni (sjá niðurstöður könnunar MMR frá því í febrúar 2013) 

40% vilja afsögn ráðherra