Íslendingar eru á gálgafresti...

Sú staða sem Grikkland og Spánn eru í nú er sú staða sem Ísland væri í líka ef hér hefðu ekki farið fram tvær þjóðaratkvæðagreiðslur um Icesave-samningana og Tunnumótmæli haustið 2011. Það heyrast samt enn raddir sem segja að viðspyrnan hér á landi hafi ekki skilað neinu.

En ef ekki hefði verið fyrir Indefence-hópinn sem vann ötulega að því að knýja fram þjóðaratkvæðagreiðslurnar í byrjun árs 2010 og Samstöðu þjóðar gegn Icesave fyrri hluta árs 2011 þá væru kjör almennings á Íslandi þau sömu og Grikkir og Spánverjar standa frammi fyrir nú. Tunnumótmælin í októbermánuði 2011 knúðu svo fram sérstakar vaxtaniðurgreiðslur sem hafa haldið stórum hluta lánagreiðenda góðum síðan. Samkvæmt nýjum fjárlögum er gert ráð fyrir að viðlíka plástrameðferð verði framhaldið fram yfir kosningar.

Viðspyrnan hér á landi hefur skilað íslensku þjóðinni gálgafresti. Því miður eru þeir allmargir sem átta sig ekki á árangri hennar. Í stað þess að honum sé fylgt eftir hefur árangurinn orðið til þess að slá viðspyrnuna niður. Í skjóli viðspyrnuleysisins er stefna stjórnvalda sú sama og hefur leitt lífskjör almennings í Grikklandi og á Spáni til þeirra hörmunga að stefnir til alvarleika borgarastyrjaldar í báðum löndum.

Á þriðjudaginn var mótmælt á Spáni og aftur í gær. Í Grikklandi var mótmælt í gær. Kannski halda mótmælin þar áfram í dag. Það sem veldur ekki sístum ónotum yfir fréttum af mötmælunum í báðum löndum er sú staðreynd að þær fjölþjóðlegu fjármálastofnanir sem íslensk stjórnvöld hafa ofurselst varðandi stefnu og leiðir í efnahagsmálum eru orsakavaldar þeirrar stórfelldu lífskjaraskerðingar sem almenningur beggja landa er að mótmæla.

Í stað þess að grísk og spænsk stjórnvöld mæti kröfum kjósenda sinna víggirðast þau með lifandi her vígbúinna lögreglumanna. Í báðum löndum fer lögreglan fram með slíku offorsi að það vekur ekki aðeins furðu heldur líka illan grun. Hér er myndband frá óháða fréttamiðlinum therealnews.com sem sýnir mjög vandaða frétt þeirra frá mótmælunum á Spáni sl þriðjudag:

Þessi frétt kveikti upp eftirfarandi hugleiðingar sem ég lét fylgja krækju á myndbandið sem ég setti inn á Fésbókina:

Hér er frétt af mótmælum gærdagsins á Spáni sem er unnin skv. því sem fréttamönnum var a.m.k. einu sinni kennt að fara eftir. Það er að fréttir þeirra uppfylltu alltaf háin sex. Það er: HVAÐ, HVAR, HVENÆR, HVER/HVERJIR, HVERS VEGNA og HVERNIG.

Fréttamaðurinn sem vinnur þessa frétt vinnur á óháðum fréttamiðli sem hefur ekki yfir miklum peningum að ráða. Það er kannski þess vegna sem hann segir okkur: HVAÐ er um að vera. HVERJU er verið að mótmæla. HVERNIG mótmælin fóru fram og HVERS VEGNA kom til átaka á milli lögreglu og mótmælenda.

Útkoman er ekki aðeins upplýsandi frétt heldur áhrifarík. Hún leiðir í ljós nöturlegan sannleika um það hverjir etja einkennisbúnum mönnum gegn almenningi sem er í nákvæmlega sömu stöðu og þeir sjálfir. Hún fær mann líka til að hugsa hvers vegna lögreglan fer fram gegn almenningi og hvaða afleiðingar það muni hafa.

MÍN NIÐURSTAÐA ER ÞESSI: Það eru peningaöflin sem etja lögreglumönnunum fram í krafti þess að þeir eru menn sem eru að verja lífsviðurværi sitt. Ef peningaöflunum tekst ætlunarverk sitt verður borgarastyrjöld á milli lögreglu/hers og almennings. Í þvi stríði munu átökin stöðugt harðna með tilheyrandi líkams- og sálarmeiðingum. Borgarastríðið þjónar engum nema peningaöflunum vegna þess að í skjóli þess tekst eigna- og valdastéttinni að viðhalda forréttindum sínum í nokkrar kynslóðir til viðbótar.

Á meðan almenningur berst í tveimur fylkingum, þar sem önnur er í einkennisbúningi þeirra sem byggja lífsviðurværi sitt á því að verja valdhafa og peningamarkaðinn en hin stendur saman af öðrum atvinnustéttum, fara átökin sífellt harðnandi þar til þau ná hámarki í blóðsúthellingum. Það tekur næstu kynslóðir einhverja áratugi að græða sárin.

 

Borgarastríðið þjónar því engum nema eigna- og valdastéttinni og þess vegna mun hún ekki gera neitt til að binda enda á það heldur kynda undir... m.a. með hjálp peningastýrðra fjölmiðla!

Af þessu tilefni langar mig til að hrósa þessari óvenjulega vönduðu frétt á mbl.is af mótmælunum á Spáni. Íslensk kona sem er búsett í  Grikklandi lýsir samskiptum lögreglu og almenning á þann hátt að það vekur ekki ósvipaðar hugrenningar og hér að ofan en það var þetta sem hreyfði mest við mér: „Íslensk kona sem búsett er í Grikklandi fylgdist með mótmælunum og segir suma mótmæla þó ekki sé nema sjálfsvirðingarinnar vegna en margir hafi misst trúna á að hægt sé að sporna við málum.“

Við lesturinn var mér óneitanlega hugsað til Íslendinga. Þrátt fyrir árangurinn sem hefur náðst með viðspyrnunni hér á landi eru þeir þó nokkrir sem aldrei hafa haft neina trú á að það að sporna á móti beri árangur. Enn fleiri hafa verið að gefast upp á síðasliðnu eina og hálfa ári þrátt fyrir dæmin sem ég taldi upp hér að ofan. Miðað við fjöldann sem mótmælti við setningarræðu forsætisráðherra þ. 12. september þá er hægt að segja að þeir eru sorglega fáir meðal íslensku þjóðarinnar sem hafa nægilega sjálfsvirðingu til að mótmæla óréttlætinu sem þeir mæta sjálfir og/eða horfa upp á að meðbræður þeirra verða fyrir...

Maður spyr sig óneitanlega að því hvað veldur? Því það eitt er víst að hér á landi hefur náðst tvímælalaus áragnur með mótmælum og annars konar viðspyrnu. Íslenska lögreglan hefur heldur ekki sýnt sig í að koma fram gagnvart samborgurum sínum eins og sú gríska og spænska þó íslensk stjórnvöld þiggi vel flest sín ráð frá sömu stofnunum og stjórnvöld Grikklands og Spánar.

Grikkir hræddir og vilja breytingar

Exelskjalið og raunveruleikinn

Í stefnuræðu sinni í kvöld mun forsætisráðherra tala upp af Exel-skjali um hagtölur sem urðu til í tölvum líkt og tölvufærðar peningaeignir bankanna sem ullu hruninu haustið 2008. Á grunni tölvufærðu hagtalnanna mun Jóhanna Sigurðardóttir halda því fram að „Íslendingum líði almennt betur“ og að „vísbendingar séu um“ að það fari að draga úr „óeðlilegri“ tíðni vanskila. (heimildin)

Þó forsætisráðherra stigi upp í ræðustól Alþingis í kvöld og haldi slíku fram þá breytir hún ekki raunveruleikanum sem íslenskur almenningur stendur frammi fyrir. Hér á eftir verða dregnir fram þrír litlir raunveruleikamolar sem fá ekkert rúm í Excel-skjalinu hennar Jóhönnu. Sögurnar eru allar teknar upp af Facebook þar sem þær voru birtar sem stöðuuppfærslur.

1. Fyrst er það saga ungs læknis á Landspítalanum sem er nýkominn heim úr námi:

„Í gær gat ég ekki fengið hjartaómskoðun í gegnum vélinda af sjúklingi vegna þess að ómhausinn á eina tækinu til þess á Landspítalanum er bilaður og það er ekki til annar haus til vara.Í dag gat ég ekki fengið kyngingarmynd af sjúklingi vegna þess að það er ekki til skuggaefni á Landspítalanum :) Vona að forstjórinn kippi þessu í lag þegar hann er komin á hærri laun. Hahahaha :-D“

2. Svo er það stadus frá móður sem hefur þungar áhyggjur af framtíð barna og tengdabarna:

„Ég er nú svo heppinn að börn mín og tengdabörn eru ágætlega menntuð og hafa ágætis laun. Þau eiga marga vini í þessum hærri launakanti og margir skulda 40-70 milljónir og eiga á bilinu 0-40% af sínum eignum.

Þetta fólk hefur getað greitt af sínum lánum og flest lifað sparlega en vandinn er í raun að lánin hækka um 2-3 hundruð þúsund á mánuði. Og vegna þess að þau geta greitt og staðið í skilum er engin lækkun eða annað í boði fyrir þetta fólk.

Nú er ég að heyra að margir séu að gefast upp, séu hættir eða ætli að hætta greiðslum, láta bankann hirða eignina og flytjast erlendis.

Þetta er svo grafalvarlegt ástand að ég skil ekki í hvaða ríki flestir alþingismenn búa. Þeir eru ekki að skilja samhengið svo mikið er víst.

Og mér skilst að Drómi sem er í eign Seðlabankans og þar með ríkisins sé einna verstur viðureignar.

Svo er hægt að moka tugum milljarða í SP-KEF HÍTINA sem dæmi (en kratar voru þar við stjórnvölinn síðustu metrana) og auðvitað hugsar Samfylkingin um sitt Pakk.

Guð blessi unga menntafólkið okkar sem af dugnaði og eljusemi menntaði sig og byggði sér heimili af dugnaði. Mér virðist að stjórnvöldum sé alveg sama þó þessir krakkar yfirgefi landið.“

3. Að lokum er það stadus frá ungum fjölskyldu- og lögreglumanni:

„Til að spara þeim vinnuna hjá Íbúðarlánasjóði við það að „rannsaka hvers vegna þessi heimili séu í vandræðum“ skal ég nefna nokkrar ástæður:

 

* Stökkbreyttu verðtryggðu lánin halda áfram að hækka!
* Sparnaðurinn er búinn!
* Kaupmátturinn hefur minnkað.

* Fólk neyðist til þess að kaupa hluti sem það hefur beðið með!

 

Svo er fólk bara orðið drulluþreytt á því að vera haldið í gíslingu lánadrottna meðan þeir sem komu þeim í þessa stöðu eru leystir út einn á fætur öðrum! Þetta er tifandi tímasprengja sem hagfræðidoktorar og talnasérfræðingar geta ekki aftengt með tölum og súluritum.

 

Ef að “sérfræðingarnir” skilja þetta ekki get ég fengið dóttur mína til þess að útskýra þetta fyrir þeim. Hún er sex ára!“

 

Dæmi af þessum toga eru því miður mýmörg þó þau rúmist ekki í Excel-skjali forsætisráðherra eða þess meirihluta sem hún segir að telji Ísland á réttri leið. Ég tek undir orð móðurinnar hér að ofan sem segir: „ég skil ekki í hvaða ríki flestir alþingismenn búa. Þeir eru ekki að skilja samhengið svo mikið er víst.“ Þess vegna ætla ég að vera niður á Austurvelli kl. 19:30 í kvöld og minna þessa alþingismenn á raunveruleikann sem er útilokað að ná sambandi við í gegnum tölvufært Excel-skjal.

Leiðin til árangurs

Frá því að ég byrjaði sjálf að taka þátt í mótmælunum, sem spruttu upp fyrir fjórum árum, hef ég komið víða við og tekið þátt í margvíslegum viðspyrnuverkefnum. Upphafið var mótmælagöngur sem voru gegnar frá Samkomuhúsinu á Akureyri inn á Ráðhústorg þar sem var hlustað á ræður. Einnig var ég viðstödd nokkra laugardagsfundi á Austurvelli þennan fyrsta vetur eftir hrunið, Kryddsíldarmótmælin á gamlársdag 2008 og sat langflesta borgarafundina sem voru haldnir reglulega á Akureyri tvo fyrstu veturna eftir hrun.

Frá sumrinu 2009 tók ég þátt í mun margvíslegri viðspyrnuverkefnum og þá fyrst og fremst í Reykjavík. Fjölbreytnin gerir það að verkum að ég hef kynnst mjög ólíkum viðhorfum og hugmyndum um það hvað beri árangur. Sumir halda því reyndar statt og stöðugt fram að hvers konar viðspyrna skili engu. Reynsla mín hefur sannfært mig um að það er alls ekki rétt.

Skiljanlega skilar árangurinn sér hægt enda við ofurefli að etja. Það er þó ekki ofureflið sem mér finnst erfiðast heldur óeiningin sem kemur stundum fram meðal þeirra sem spyrna við fótum. Mér hefur frá upphafi sviðið það að horfa upp á og hlusta á það þegar viðspyrnuöflin geta ekki staðið saman og stutt hvert annað.

Ég skal þó viðurkenna það að ég treysti mér ekki til að taka þátt í hverju sem er en ég treysti mér ekki heldur til að setja mig í það dómarasæti að halda því fram að ein viðspyrnuaðferð sé árangursríkari en önnur. Þess vegna styð ég jafnt þá viðspyrnu sem kemur fram í því að finna lausnir og leiðir, eins og Hagsmunasamtök heimilanna hafa t.d. einbeitt sér að, og þá sem kemur fram í því að fólk standi saman og verji hvert annað eins og bæði Heimavarnarliðið og Tunnurnar hafa gert að aðalatriði.

Öll sundrung sem snýst um það að gera lítið úr heiðarlegu framlagi einnar viðspyrnu-aðferðar en upphefja aðrar dregur úr þeim krafti sem er mest um verður en það er samstöðunnar. Ég viðurkenni það fullkomlega að í gegnum þessi fjögur ár hef ég frekar aðhyllst hófsamari byltingaraðferðir.

En um leið verð ég að viðurkenna að ég hef leyft mér að efast um að hófsemin sé vænlegasta leiðin gegn því blinda óhófi sem við er að etja. Það reynir líka á að sýna hófsemd og koma fram af stillingu gagnvart þeim sem svífast einskis við að viðhalda forréttindum sínum á kostnað síversnandi lífskjara almennings. Þess vegna skil ég vel þá sem grípa til ofsafengnari byltingaaðgerða.

Það eru reyndar eðlileg viðbrögð að bregðast við miklu óréttlæti með ofsa og reiði en því miður skilar það sjaldnast fullum árangri heldur. Þess vegna verður að fara einhverja millileið þó hún kosti meiri útsjónarsemi og þolinmæði. Viðspyrnuöflin verða þó að læra að standa saman og temja sér það að fordæma ekki það sem miðar að sama markmiði.

Það er að rétta kjör almennings gagnvart þeim sem viðhalda óréttlætinu sem hann er beittur. Íslendingar eiga sér ekki margra ára mótmælahefð eins og mörg fjölmennari samfélög en þó hefur bæði fjölbreytnin og hugmyndaflugið sem hefur einkennt viðspyrnuna hér vakið athygli langt út fyrir landssteinana.

Í þessu sambandi má t.d. benda á að tunnumótmælin hér hafa að öllum líkindum haft áhrif á það að í nýlegum mótmælum í Japan voru tunnur mjög áberandi. (Hér er t.d. hljóðdæmi frá Tokyo) Þegar tunnurnar komu fyrst fram í mótmælum hér á landi fyrir bráðum tveimur árum vöktu þær nefnilega ekki bara athygli hér heima heldur líka víða um heimsbyggðina. 

Það var ekki bara fjöldinn sem mætti niður á Austurvöll að kvöldi þess 4. október fyrir tveimur árum sem vakti athyglina heldur ekki síður kraftmikill og áhrifaríkur tunnutakturinn sem sumir hafa kennt síðan við hjartslátt þjóðarinnar. Við tunnumótmælin undir stefnuræðunni í fyrra voru ekki jafnmargir mættir og árið áður en þó voru þeir allnokkrir sem komu við niður á Austurvelli þetta kvöld til að berja tunnu um stund eða bara til að staldra við og skynja kraftinn í öflugum tunnuslættinum.

Það er nefnilega eitt sem vill gjarnan gleymast í þeirri fjögurra ára linnulausu viðspyrnusögu sem við eigum þegar að baki en það eru tilfinningarnar. Það er nokkuð klárt að það er miklu stærri hluti þjóðarinnar sem upplifir óréttlæti en þeir sem hafa látið sjá sig á mótmælum og/eða borgarafundum. Hins vegar er ég nokkuð viss um að allir sem hafa einhvern tímann mætt á slíka viðburði geti tekið undir það hvað það var gott fyrir sálina að sitja eða standa innan um fólk sem skildi óréttlætið sem allir almennir launþegar og lántakendur í landinu hafa setið undir á undanförnum árum.

Það er fyrir þennan hóp sem Tunnurnar hafa ákveðið að koma saman einu sinni enn og nú í tilefni enn einnar stefnuræðu Jóhönnu Sigurðardóttur sem að öllum líkindum verður hennar síðasta í embætti forsætisráðherra. Það mætti auðvitað telja upp mörg tilefni sem ástæða er til að mótmæla. Sum þeirra hafa verið talin upp á fésbókarviðburðinum sem hefur verið stofnaður af þessu tilefni en það er von skipuleggjenda að fjöldinn verði nægur til að halda uppi slíkum hávaða að enginn sem taki til máls innan veggja Alþingis geti haldið því fram að árangurinn á þessu kjörtímabili til leiðréttingar lífskjara almennings hafi verið slíkur að Austurvöllurinn sé þagnaður.  

Staðreyndin er sú að stjórnvöld hafa ekki farið út í neinar raunhæfar aðgerðir til að leiðrétta stöðu skuldugra heimila. Verðbólga og verðtrygging hefur jafnharðan étið upp þá mola sem hrokkið hafa til heimilanna og gott betur. Einu leiðréttingar lána hafa fengist með dómum Hæstaréttar um ólögmæti gengistryggðra lána. Bankakerfið neitar að fara eftir þeim dómum og nýtur til þess fulltingis umboðsmanns skuldara og Fjármálaeftirlitsins. Stjórnvöld hafa stillt sér upp með bönkunum andspænis fólkinu. (sjá hér)

Sjáumst á Austurvelli miðvikudagskvöldið 12. september kl. 19:30!

Mótmælt í Grikklandi

Samfélagsleg meðvitund

Sú samfélagslega meðvitundarvakning sem hefur orðið á Íslandi og víðar í heiminum í kjölfar hruns efnahagskerfisins hefur ekki farið fram hjá neinum. Á Íslandi kom hún fyrst fram í reglulegum laugardags- og borgarafundum. Á Akureyri tók fólk þátt í mótmælum undir merkjum Byltingar fíflanna en í Reykjavík voru það Raddir fólksins sem stóðu fyrir reglulegum laugardagsfundum á Austurvelli.

Opnir borgarafundir voru haldnir í Reykjavík í Iðnó eða Háskólabíói. Á Akureyri fóru langflestir borgarafundirnir fram í Deiglunni eða Ketilhúsinu. Laugardagsmótmæli og borgarafundir fóru líka fram víðar á landinu þó það hafi verið með óreglulegri hætti. Í kringum kosningarnar 2009 fór mesti krafturinn úr viðspyrnunni. Hún reis þó upp aftur á Austurvelli þegar forgangsröðun nýrrar ríkisstjórnar kom í ljós sumarið 2009.

Þessi fyrsti þáttur Icesave-viðspyrnunnar náði svo hámarki í desember það sama ár og í upphafi ársins 2010. Við þjóðaratkvæðagreiðsluna um Icesave, sem fram fór 6. mars 2010, kyrrðust öldurnar eitthvað en Alþingi götunnar hélt þó úti reglulegum laugardagsfundum á Austurvelli fram á vorið.

Mótmælin tóku sig svo upp aftur sumrið 2010 og var mótmælt á ýmsum stöðum af nokkrum tilefnum. Stærstu mótmælin þessa sumars var fyrir framan Seðlabankann. Tilefnið var það að bankinn hafði gefið út  í tilmæli um að vextir gengislána miðuðust við vexti Seðlabankans en ekki samningsvexti.

Svo rann upp 1. október þetta ár en þá söfnuðust nokkur þúsund saman á Austurvelli við þingsetninguna sem fram fór þann dag. Tilefnið var ekki síst sár vonbrigði blönduð djúpri vanþóknun gagnvart þinginu sem hafði nokkrum dögum fyrr opinberað fullkomna vanhæfni sína gagnvart því verkefni að gera upp við hrunið.

Þennan dag kviknaði hugmyndin að því að boða til tunnumótmæla. Settur var upp viðburður á Facebook með þessum texta:

Næstkomandi mánudagskvöld er stefnuræða Jóhönnu Sigurðardóttur á dagskrá þingsins. Við skulum skapa henni réttan undirleik og umgjörð. Ómsterkir eða stórir hljómgjafar afar vel séðir. Mætum í öllum okkar fjölbreytileik og stöndum saman í því að koma vantrausti okkar á því sem fram fer innan þingsins á framfæri.

Gleymum því ekki að stofnunin sem steypti fjármálakerfinu í glötun fyrir tveimur árum, með vanhæfni sinni og spillingu, steypti lýðræðinu sömu leið í atkvæðagreiðslunni um landsdóm síðastliðinn þriðjudag. Því er komið að okkur almenningi að spyrna við fótum áður en þeir missa landið okkar niður um svelginn vegna áframhaldandi afglapa. (sjá hér)

Á bak við viðburðinn voru 10 einstaklingar; 5 konur og 5 karlar. Þessi lögðust á eitt við að safna tunnum, útvega ásláttarverkfæri, bjóða á viðburðinn, deila honum á síðunum sínum og dreifa honum á veggi hjá öðrum. Á rúmum þremur dögum var yfir 30.000 gestum boðið.  Framhaldið þekkja eflaust flestir en myndbandið hér á eftir sýnir hvernig gestir byrjuðu að tínast niður á völlinn u.þ.b. einum og hálfum klukkutíma fyrir auglýstan upphafstíma.

Tunnunum fjölgaði og fleira fólk dreif að. Völlurinn fylltist svo fljótlega upp úr átta og var stappaður af fólki á öllum aldri í yfir tvo klukkutíma. Þó margir láti eins og Tunnubyltingin hafi aldrei átt sér stað þá gleymir enginn sem var viðstaddur fyrstu tunnumótmælin þeirri upplifun að standa í nálægð þess kraftmikla tunnutakts sem hljómaði linnulaust í rúma fimm klukkutíma að kvöldi 4. október 2010:

Það muna vonandi allir eftir því að í kjölfar stóru tunnumótmælanna 4. október 2011 kallaði forsætisráðherra saman samráðshóp um skuldavanda heimila og fyrirtækja. Þann 3. desember 2010 lá ákvörðun fyrir í nokkrum liðum. Einn þeirra var „sérstök vaxtaniðurgreiðsla“ sem lögð var inn á reikning þeirra sem hlutu 1. maí 2011 (sjá hér). Þrjár slíkar greiðslur hafa komið til viðbótar.

Reyndar er gert ráð fyrir því nú að framlengja upphaflegri áætlun um að þessi vaxtaniðurgreiðsla næði eingöngu til áranna 2011 og 2012 og bæta við einni helmingi lægri niðurgreiðslu sem verður greidd út örðu hvoru megin við alþingiskosningarnar á næsta ári. Því er ekki að leyna að sumir hafa spurt sig hvort það voru „sérstöku vaxtaniðurgreiðslurnar“, sem fulltrúar úr öllum þingflokkum náðu við fulltrúa lánastofnana og lífeyrissjóði, sem dugðu til að kæfa niður kraftinn í viðspyrnunni? Kannski framlengingin hangi eitthvað saman við það hversu vel hinar hafa dugað til að halda almenningi afskiptalitlum á því rúma ári síðan þessar niðurgreiðslur hófust.

Næsta miðvikudagskvöld flytur núverandi forsætisráðherra væntanlega sína síðustu stefnuræðu í því embætti. Þar má búast við að Jóhanna Sigurðardóttir lýsi afrekum þeirrar ríkisstjórnar sem hún hefur leitt á þessu kjörtímabili. Það er líklegt að hún láti þess getið hversu vel hefur verið gert við heimilin á hennar vakt. Tunnunum, sem náðu einhverjum árangri fyrir hönd heimilanna haustið 2010, finnst það fráleitt að hún fái að halda slíku fram óáreitt. 

Það er ekki síst þess vegna sem þær hafa freistað þess að boða til enn einnar mótmælastöðunnar við þinghúsið með hávaðatólum af öllum stærðum og gerðum. Stefnuræðan fer fram n.k. miðvikudagskvöld sem er 12. september. Hávaðinn hefst kl. 19:30. Tuttugu mínútum síðar stígur Jóhanna Sigurðardóttir í ræðustól Alþingis þar sem hún mun halda fram „staðreyndum“ eins og þessum: 

Það hefur verið sérstakt markmið ríkisstjórnarinnar að draga úr ójöfnuði með því að beita skattkerfinu og bótakerfinu og draga úr byrðum þeirra sem síst geta borið þær. Það hefur borið ríkulegan árangur. Árið 2010 vorum við loks í hópi þeirra 10 þjóða sem búa við minnstan ójöfnuð í heiminum en á árunum fyrir hrun stefndi Ísland hraðbyri í að verða eitt af mestu ójafnaðarlöndum okkar heimshluta. Fátt sýnir með áþreifanlegri hætti muninn á stjórnarstefnu velferðarríkisstjórnar Samfylkingar og VG og þeirra hægristjórna hér sem hafa starfað undir leiðsögn Sjálfstæðisflokksins.  (sjá hér)

Þeir eru væntanlega sífellt fleiri og fleiri sem sjá engan mun þeirrar „velferðarstjórnar“ sem situr nú eða hægristjórnanna sem mótuðu landslag þeirrar nýfrjálshyggju sem stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hefur endurreist. Það væri óskandi að allir sem hafa vaknað til þessarar meðvitundar mæti niður á Austurvöll n.k. miðvikudagskvöld og láti í sér heyra!

Steingrímur sigraðist á Kerlingu

Tunnurnar snúa aftur

Allir þeir sem tóku þátt í fyrstu tunnumótmælunum er það væntanlega ógleymanleg lífsreynsla. Sumir töluðu jafnvel um að í dunandi tunnutaktinum hefðu þeir upplifað hjarslátt þjóðarinnar. Aðrir töluðu um ærandi hávaða og reyndu jafnvel að tala mótmælin niður með því að tengja þau við stjórnarandstöðu- eða utanþingsflokka.

Í ljósi alls þess mannfjölda, sem mætti niður á Austurvöll að kvöldi þess 4. október 2010, ætti hins vegar að vera ljóst að tunnumótmælin áttu að öllum líkindum fulltrúa úr öllum áttum. Það kemur líka vel fram í þessari upptöku Kastljóss, þar sem fólk er tekið tali á meðan mótmælunum stóð, að það var eitthvað annað en flokkapólitík sem rak þátttakendur niður á Austurvöll þetta kvöld:

Opinberlega hefur aldrei verið gefin út nein sannfærandi tala yfir það hversu margir tóku þátt í fyrstu boðuðu tunnumótmælunum. Það hefur heldur ekki verið viðurkennt opinberlega að mótmælin hafi haft einhver áhrif. Það er hins vegar staðreynd að stjórnvöld neituðu að taka við því að mótmælin 4. október snerumst um vanhæfni eða „brotin trúnað“.

Á því rúma ári sem var liðið frá því að ríkisstjórnin, sem lofaði uppgjöri við hrunið og að reisa skjaldborg um heimilin, hafði komið í ljós að það stóð ekki til að standa við neitt þessara loforða. Á sumarþinginu 2009 var aðildarumsóknin um ESB og fyrsti Icesave-samningurinn þvinguð í gegnum þingið. Hvers konar tilburðum kjósenda til að koma á framfæri efasemdum var svarað af yfirlæti og hroka. Þar skipti engu hver eða hvaða rök stóð efasemdunum að baki. 

En það er langt frá því að það sé bara við núverandi ríkisstjórn að sakast. Það kom berlega í ljós þegar kom að loforðum sem höfðu verið sett í samhengi við útkomu Rannsóknar-skýrslunnar og atkvæðagreiðsluna sem kennd hefur verið við Landsdóm. Þegar 4. október 2010 rann upp var mjög mörgum orðið það ljóst að fjórflokkurinn stendur í raun saman að því að verja fjármálastéttina og þá stjórnmálastétt sem þrífst á fjórflokkakerfinu.

Viðbrögð stjórnvalda við fjölmennustu mótmælum Íslandssögunnar voru ekki í neinum takti við það að það væru hagsmunir almennings sem brynni gömlu stjórnmálastéttinni heitast fyrir brjósti. Þann 8. október birtist: „Skýrsla forsætisráðherra um skuldavanda heimila og fyrirtækja og aðgerðir ríkisstjórnar“ á heimasíðu Forsætisráðuneytisins. Af henni var ljóst að viðbrögðin við tilefni mótmælanna yrðu þau að stjórnmálamennirnir kölluðu fulltrúa lánastofnana og lífeyrissjóða til samninga um „greiðslu- og skuldavanda heimilanna“.

Útkoman út úr þessu samráði varð strax umdeild fyrir margra hluta sakir en það er þó staðreynd að út úr tunnumótmælunum 4. október 2010 komu þó „sértæk vaxtaniður-greiðsla“ sem hefur hlíft stórum hluta landsmanna við gjaldþroti tvö síðustu ár. Samkvæmt „samkomulaginu“ sem ríkisstjórnin náði við fulltrúa lánastofnana og lífeyrissjóði segir:

Nýtt tímabundið úrræði verður mótað til að greiða niður vaxtakostnað vegna íbúðahúsnæðis. Niðurgreiðslan er almenn, óháð tekjum, en fellur niður þegar hrein eign skuldara er umfram tiltekin há mörk. Reikna má með að greiðslubyrði heimila muni lækka vegna þessa um allt að 200-300 þúsund kr. á ári. Kostnaðurinn við þetta nýja úrræði verður allt að 6 milljarðar króna á ári og verður hún í gildi árin 2011 og 2012. Ríkisstjórnin mun í samstarfi við aðila samkomulagsins leita leiða til að fjármálafyrirtæki og lífeyrissjóðir fjármagni þessi útgjöld. (sjá hér)

Kannski hefur þessi bráðabirgðaplástur ekki aðeins bjargað mörgum heimilum frá gjaldþroti heldur líka stillt óánægjuraddirnar sem vita það í hjarta sínu að við sitjum uppi með „vanhæft Alþingi, ormétið stjórnkerfi og sérhagsmunamiðað velferðarkerfi“. Að þessu sinni verður ekki farið nánar út í þá taktík sem hefur verið notuð til að verja framantalið við gagngerri og löngu tímabærri uppstokkun. Hins vegar skal þessu lokið hér með því að benda á að Tunnurnar hafa snúið aftur.

N.k. miðvikudagskvöld heldur Jóhanna Sigurðardóttir væntanlega sína síðustu stefnuræðu sem forsætisráðherra. Af því tilefni hefur verið settur upp viðburður á Facebook. Þar segir m.a:

Miðað við línurnar sem [Jóhanna Sigurðardóttir) lagði í nýlegum greinum sínum „Línurnar skýrast“ og „Meirihluti telur Ísland á réttri leið“ verður forsætisráðherra kominn í teinóttu kosningabuxurnar og heldur á lofti ótrúlegri afrekaskrá en kennir keppinautunum um að hún sé ekki glæsilegri en raun ber vitni.

Burtséð frá þeirri sundurlyndispólitík sem fram fer innan veggja þinghússins þetta kvöld verðum við að sjá til þess að hvorki forsætisráðherra né aðrir lukkuriddarar þingheima komist upp með það að hæla sér af störfum sínum í þágu okkar almennings með því að vísa til þagnarinnar úti á Austurvelli.

 

Stefnuræðan hefst kl. 19:50 miðvikudagskvöldið 12. september en Tunnurnar mæta fyrir framan alþingishúsið kl. 19:30 og hefja upp raust sína.