Að eiga og elska kött

Ég hef verið dyggur aðdáandi katta frá því að ég man eftir mér enda vart hægt að hugsa sér elskulegri gæludýr en ketti Kettir eru líka svo ótrúlega sjálfstæð dýr en sennilega hrífst ég mest af kettinum þegar hann hringar sig saman á mjúkum og hlýjum stað og lygnir aftur glyrnunum staðráðinn í því að láta ekkert trufla sína verðskulduðu hvíld.

  Ég er búin að eiga nokkra ketti síðan ég fór að búa sjálfstætt. Það hafa skipst á skin og skúrir í samskiptum mínum við þessar elskur; svona eins og gengur í nánum samböndum en núna þegar þær eru horfnar man ég auðvitað bara eftir sólskininu sem þær veittu inn í líf mitt og dætra minna

En ég á líka eina kisu núna eða réttara sagt ég gaf Tinnu eina kolsvarta, guleygða læðu sl. sumar. Þessi elska fékk nafnið Tekla en hún er búin að reyna svolítið á þolrifin í okkur tveimur undanfarið ár

Kannski er það ég sem hef breyst og hef þess vegna ekki eins gaman af kisum og áður Kannski er það kötturinn sem er svona einstakur að við skiljum hann ekki og kunnum ekki að meta hann af verðleikum. Hver veit...

Tekla átti kettlinga núna um hvítasunnuhelgina sem eru tilefni þessara skrifa. Af því mér þykir vænt um Teklu, þrátt fyrir allt, þá ætla ég að sleppa því að segja frá umbreytingunni sem varð á henni á meðan hún var breima... en það var erfitt að horfa upp á hana kinnroðalaust Það var á hvítasunnudag sem þessi gulglyrnti kolamoli þurfti svo að takast á við afleiðingar þessa breimakasts af fullri alvöru. Þann dag gaut hún fjórum, grábröndóttum kettlingum.

Fyrst var auðvitað bara gaman... fjórir pínulitlir, mjúkir dúnhnoðrar sem þótti auðvitað voðalega gott að sjútla spenana á mömmu sinni og dorma þess á milli. Þeim þótti líka greinilega gott að láta strjúka sér þó þeir væru enn staurblindir og heyrnarlausir. Svo kom að því að þeir fóru að opna augun og enn óskaplega viðráðanlegar dúllur sem áttu það jafnvel til að bresta í mal þegar maður strauk þeim

Ég brá mér svo í sumarfrí í hálfan mánuð og á meðan blésu þessir pínulitlu pettosar út. Þegar ég kom heim voru þeir helmingi stærri en þegar ég fór. Þeir tóku á móti mér hoppandi og skoppandi og veiðandi allt sem hreyfðist. Voðalega krúttlegir og sætir náttúrulega 

Svo kom að því að móðurmjólkin var ekki nóg næring handa þessum sístækkandi kisudýrum. Þau voru byrjuð að laumast í vatnið og matinn hjá mömmu sinni áður en við Tinna vissum af og í framhaldi af því fór að birtast kettlingaúrgangur á óæskilegum stöðum

Mamman ætlar augljóslega ekki að taka neina ábyrgð á aðalatriðunum í uppeldi þeirra. Hún gefur þeim að drekka stöku sinnum núorðið, leikur við þá og lætur vel að þeim ef hún er í stuði en öll húsvönun er í höndum okkar Tinnu. Það er t.d. mjög mikilvægt atriði að kenna þessum kettlingaöpum hvar á að skíta og míga. Þeir eru hins vegar ekkert sérstaklega námsfúsir hvað þetta grundvallaratrið varðar

Tekla lætur eins og þetta sé ekki hennar mál en Tinna er búin að standa sig eins og hetja í að kenna þessum kvikindum að úrgangsstykkin þeirra eiga að fara í þar til gerðan kassa. Hún brá sér svo suður til að fara á tónleika með Sigur Rósu þannig að ég er tekin við...

Við vorum búnar að loka kettina inni á baði með kassann í nokkrar nætur. Tekla var viðþolslaus þar og var við það að ná hurðinni af hjörum þannig að ég færði þau með útgerðina inn í mitt herbergi sem er töluvert rýmra en baðherbergið

Þau eru búin að vera þar í einn sólarhring en skilaboðin virðast ekki vera komin til allra enn Spurning hvort ég þarf að fara að grípa til örþrifaráða eins og þess sem er sýnt á þessari mynd

Þetta kassastríð hefur deyft meðfædda kattarást mína um stund a.m.k. en kannski lifnar hún aftur að stríðinu loknu Það er nefnilega eitthvað ómótstæðilegt við flesta ketti: feldurinn, augun, malið leikgleðin, nautnaeðlið, ... Mér finnst líka svo skemmtilegt að sjá hvað kettir, sem líður vel, eru ánægðir með sig eða montnir

Eins og ég sagði áðan þá eru kettlingarnir hennar Teklu fjórir. Tvær læður og tveir högnar. Við Tinna eigum okkur auðvitað einn uppáhaldskettling. Það er grábröndótt læða sem er algjört montrassgat og nautnadýr. Kettlingarnir eru reyndar allir grábröndóttir en tveir þeirra eru með hvítar loppur.

Við erum auðvitað alveg með það á hreinu að þessi uppáhaldslæða er búin að læra á kassann fyrir löngu Það lítur reyndar út fyrir að það séu fyrst og fremst högnarnir sem eru tregir til að fara á sjálfgefna staðinn, þ.e. kassann, til að gera stykkinn sín. Þeir vilja heldur uppgötva einhverja nýja staði til þeirra hluta.

Bröndótta læðan í kettlingahópnum viðheldur kattarástinni í þessu stríði því hún er voðalega mannelsk og kelin ... en þeir eru auðvitað allir óskapelga fallegir a.m.k. þegar þeir sofa

Okkur Tinnu langar auðvitað til að þessir kettlingar eignist framhaldslíf á einhverjum góðum heimilum þannig að við leggjum okkur allar fram við uppeldi þeirra og vitum í hjarta okkar að okkur mun takast að gera þá að snyrtilegum heimilisköttum sem eiga langt og gott líf framundan. Það er nefnilega hellingur af fólki sem elskar ketti eins og við enda eru þeir alveg óviðjafnanlegir