Hvert klúðrið á fætur öðru!

Það væri hægt að segja svo margt. Rekja söguna, segja frá voninni sem margir bundu við stjórnlagaþingið, telja upp áhyggjur sumra sem vöruðu við því að fjórflokkurinn myndi sjá til þess að eyðileggja drauminn um stjórnlagaþingið. Það hefur tekist og ljóst að landið og þjóðin hefur orðið fyrir enn einum álitshnekkinum.

Íslensk stjórnvöld hafa gert lítið annað á undanförnum misserum en sannfæra bæði innlenda og erlenda aðila um vanhæfni sína. Þeim er gersamlega fyrirmunað að vinna að hagsmunum lands og þjóðar. Þau hafa gefið fjármála- kerfinu ákveðið sjálfdæmi og komið sér þægilega fyrir í bólstruðum setustofum þess og þykjast þess vegna óhult. Fulltrúar valdsins eru velflestir orðnir svo veruleikafirrtir að þeir eru farnir að trúa því að þau séu réttborin til valda. 

Þau neita að horfast í augu við það sem blasir hvarvetna við. Þau hafa steypt íslensku samfélagi í glötun. Annar hver maður veltir því fyrir sér í fullri alvöru að flytja úr landi af ástæðum sem stjórnmála- og embættismannastéttin þykjast ekki skilja. Á meðan þessir ganga erinda græðgismafíu fjármálastéttarinnar þá eru kjör almennings klessukeyrð með alls konar aðgerðum sem stuðla öll að því að hér er orðin til fjármagnseigenda- aðall sem lifir í vellystingum á öllum þeim gjaldtökum sem almenningur þarf að þola.

Ég gæti haldið áfram en ég minni á það enn einu sinni að ef við ætlum ekki að láta hrekja okkur úr landi þá verðum við að grípa til aðgerða. Við höfum reynt mótmæli. Þau hafa skilað árangri en við sitjum þó alltaf uppi með sams konar stjórnendur og sama embættismanna- og fjármálakerfið. Sömu verkalýðsforystu og sömu stjórnendur i lífeyrissjóðunum. Á meðan engu verður breytt innan þessara kerfa þá mun þetta brjálæði sem við búum við núna halda áfram.

Við getum spyrnt við fótum. Við höfum til þess nokkrar leiðir. Við getum haldið áfram að mótmæla og krafist kosninga. En hvað ætlum við að kjósa? Fjórflokkarnir, svokölluðu,  hafa sýnt það og sannað á undanförnum árum að þeir gegna allir einum og sama herranum. Þ.e. fjármálakerfinu. Hreyfingin ætlar að leggja sig niður þegar hún hefur náð fram lýðræðisumbótum. Henni hefur heldur ekki tekist að þjappa óánægðum kjósendum utan um sig. 

Ef það kæmi fram réttlætissinnað framboð sem setti brýnustu hagsmunamál þjóðarinnar á oddinn þá myndi ég hvetja til þess að við sameinuðumst öll í viðlíka byltingu og þeirri sem hefur verið kennd við búsáhöld og linntum ekki látum fyrr en Jóhanna og Steingrímur segðu af sér. En miðað við núverandi aðstæður hvet ég alla til að kynna sér vel og rækilega þennan undirskriftarlista hér: http://www.utanthingsstjorn.is/

Það er ljóst að það eru margir hræddir við hugmyndina um utanþingsstjórn en ég minni á að við sem settum þessa kröfu fram höfum hvatt þingmenn til að búa skipun utanþingsstjórnar lýðræðislegri umgjörð þannig að víðtækt samráð verði um skipun slíkrar stjórnar sem mætti líka kalla neyðarstjórn og/eða bráðabirgðastjórn. Ég myndi vilja sjá þjóðaratkvæðagreiðslu um bæði þá sem tækju sæti í slíkri stjórn og sérfræðingana sem yrðu þeim til ráðgjafar.

Staðan er í reynd sú að það verður hver og einn að gera það upp við sig hver af eftirtöldum kostum honum líst best:

a) Óbreytt ástand

b) Aukinn landflótti

c) Blóðug bylting

d) Kosningar

e) Utanþingsstjórn

Ég sé það líka þannig fyrir mér að slíkt andrúm myndi skapa kærkomið tækifæri til að byggja upp nýja stjórnmálaflokka og/eða -öfl sem myndu bjóða fram til kosninga í lok stjórnartímabils utanþingsstjórnarinnar. Ég bendi á að ég tók saman nokkrar spurningar og svör varðandi utanþingsstjórnina hér.

Íhaldið er „skíthrætt“