Ég átti mér draum...

Þegar ég var ung leigði ég með vinkonu minni. Íbúðin sem við leigðum var þriggja herbergja en samt ákváðum við að deila saman herbergi. Þetta fyrirkomulag gerði það að verkum að við töluðum gjarnan saman í rúmunum okkar áður en við gáfum okkur svefninum á vald.

Í þessum samræðum okkar deildum við lífsreynslu, skoðunum, framtíðarplönum og ýmsu fleiru. Eitt kvöldið langaði mig að vita hvort vinkona mín ætti sér draum um framtíðina og hvernig hann hljóðaði. Við körpuðum eitthvað um það hvor ætti að segja frá á undan og reyndar man ég ekki hvor okkar byrjaði en eitt er víst að draumar okkar um framtíðina voru afar ólíkir.  Svo mjög að það er sennilega þess vegna sem ég man þá.

Vinkonu mína dreymdi um að eignast góðan mann, einbýlishús með garði, bíl og börn. Ég man hvað ég var gáttuð! Það má kannski segja að afstaða mín til drauma vinkonu minnar um framtíðina hafi verið svolítið barnaleg og kannski yfirlætisfull líka. Mér fannst nefnilega að hana dreymdi um eitthvað sem væri svona eins og óhjákvæmileg framtíð. Eitthvað sem maður þyrfti frekar að hafa fyrir að komast undan að yrði en láta sig dreyma um

Draumur minn snerist sem sagt um allt aðra hluti. Mig dreymdi kannski fyrst og fremst um fullkomið frelsi. Vinkonu minni fannst minn draumur ábyggileg jafnfáránlegur og mér fannst hennar. Sennilega hefur hún bara verið enn hneykslaðri á mínum en ég á hennar ef eitthvað var. Minn draumur var kannski líka óraunsærri.

 Mig dreymdi um að verða mótorhjólatöffari sem ferðaðist ein um á hjólinu mínu um afskekta vegi heimsins. Mig dreymdi um að eiga ekki meira af veraldlegum hlutum en svo að ég kæmi þeim fyrir á hjólinu mínu. Nokkrir hlutir voru nauðsynlegir eins og sápa, hnífur og önnur mataráhöld og einhver nærfatnaður til skiptana. Svo þurfti ég auðvitað lítið tjald, góðan svefnpoka og prímus þannig að ég gæti búið mér þægilegan næturstað þegar kvöldaði.

Ég ætlaði nefnilega að nota kvöldin til að skrifa dagbók um ferðalagið mitt. Ég man að ég bætti því við að mig langaði til að ferðast nógu lengi í óbyggðunum, í hvert sinn, til að ég yrði orðin svo haugdrullug að þegar ég kæmist í bað jafnaðist það á við hreinustu sælustund

Draumur þessarar gömlu vinkonu minnar hefur vonandi orðið að veruleika fyrir henni en minn verður það aldrei. A.m.k. ekki í því formi sem ég setti hann fram á sínum tíma...

Ég átti reyndar skellinöðru þegar ég var 17 ára og sótti um æfingarleyfi fyrir stórt mótorhjól þegar ég hafði aldur til (minnir að það hafi verið 18 ára þá en ég var sögð of létt til að ráða við þung og stór hjól. Auðvitað trúði ég löggjafavaldinu sem hafnaði umsókn minni með þessum rökum. 

Fyrir 10-15 árum fór ég að tala um það að þegar ég verði fimmtug muni ég taka prófið og eignast hjól. Ég hrekkti dætur mínar líka oft á því að ég myndi kaupa mér hjól með hliðarvagni svo ég gæti boðið ömmubörnunum á rúntinn með mér. Þeim leist aldrei á hugmyndina.

Núna er ég aftur á móti búin að leggja alla drauma um að taka mótorhjólapróf á gamalsaldri á hilluna. Ástæðan er ósköp einföld. Þetta virðist nefnilega vera orðin einhvers konar bylgja!

 

 

 

 

 

 

 

 Þegar maður mætir einhverjum á mótorhjóli núorðið er miklu líklegra að knapinn sé rígfullorðinn; afi eða amma. Einhver sem er búinn að uppfylla drauminn um maka, íbúð og börn en er kominn á mótorhjól í leit að einhverju meiru. Mig langar einfaldlega ekki til að vera með...