Að eiga og elska kött

Ég hef verið dyggur aðdáandi katta frá því að ég man eftir mér enda vart hægt að hugsa sér elskulegri gæludýr en ketti Kettir eru líka svo ótrúlega sjálfstæð dýr en sennilega hrífst ég mest af kettinum þegar hann hringar sig saman á mjúkum og hlýjum stað og lygnir aftur glyrnunum staðráðinn í því að láta ekkert trufla sína verðskulduðu hvíld.

  Ég er búin að eiga nokkra ketti síðan ég fór að búa sjálfstætt. Það hafa skipst á skin og skúrir í samskiptum mínum við þessar elskur; svona eins og gengur í nánum samböndum en núna þegar þær eru horfnar man ég auðvitað bara eftir sólskininu sem þær veittu inn í líf mitt og dætra minna

En ég á líka eina kisu núna eða réttara sagt ég gaf Tinnu eina kolsvarta, guleygða læðu sl. sumar. Þessi elska fékk nafnið Tekla en hún er búin að reyna svolítið á þolrifin í okkur tveimur undanfarið ár

Kannski er það ég sem hef breyst og hef þess vegna ekki eins gaman af kisum og áður Kannski er það kötturinn sem er svona einstakur að við skiljum hann ekki og kunnum ekki að meta hann af verðleikum. Hver veit...

Tekla átti kettlinga núna um hvítasunnuhelgina sem eru tilefni þessara skrifa. Af því mér þykir vænt um Teklu, þrátt fyrir allt, þá ætla ég að sleppa því að segja frá umbreytingunni sem varð á henni á meðan hún var breima... en það var erfitt að horfa upp á hana kinnroðalaust Það var á hvítasunnudag sem þessi gulglyrnti kolamoli þurfti svo að takast á við afleiðingar þessa breimakasts af fullri alvöru. Þann dag gaut hún fjórum, grábröndóttum kettlingum.

Fyrst var auðvitað bara gaman... fjórir pínulitlir, mjúkir dúnhnoðrar sem þótti auðvitað voðalega gott að sjútla spenana á mömmu sinni og dorma þess á milli. Þeim þótti líka greinilega gott að láta strjúka sér þó þeir væru enn staurblindir og heyrnarlausir. Svo kom að því að þeir fóru að opna augun og enn óskaplega viðráðanlegar dúllur sem áttu það jafnvel til að bresta í mal þegar maður strauk þeim

Ég brá mér svo í sumarfrí í hálfan mánuð og á meðan blésu þessir pínulitlu pettosar út. Þegar ég kom heim voru þeir helmingi stærri en þegar ég fór. Þeir tóku á móti mér hoppandi og skoppandi og veiðandi allt sem hreyfðist. Voðalega krúttlegir og sætir náttúrulega 

Svo kom að því að móðurmjólkin var ekki nóg næring handa þessum sístækkandi kisudýrum. Þau voru byrjuð að laumast í vatnið og matinn hjá mömmu sinni áður en við Tinna vissum af og í framhaldi af því fór að birtast kettlingaúrgangur á óæskilegum stöðum

Mamman ætlar augljóslega ekki að taka neina ábyrgð á aðalatriðunum í uppeldi þeirra. Hún gefur þeim að drekka stöku sinnum núorðið, leikur við þá og lætur vel að þeim ef hún er í stuði en öll húsvönun er í höndum okkar Tinnu. Það er t.d. mjög mikilvægt atriði að kenna þessum kettlingaöpum hvar á að skíta og míga. Þeir eru hins vegar ekkert sérstaklega námsfúsir hvað þetta grundvallaratrið varðar

Tekla lætur eins og þetta sé ekki hennar mál en Tinna er búin að standa sig eins og hetja í að kenna þessum kvikindum að úrgangsstykkin þeirra eiga að fara í þar til gerðan kassa. Hún brá sér svo suður til að fara á tónleika með Sigur Rósu þannig að ég er tekin við...

Við vorum búnar að loka kettina inni á baði með kassann í nokkrar nætur. Tekla var viðþolslaus þar og var við það að ná hurðinni af hjörum þannig að ég færði þau með útgerðina inn í mitt herbergi sem er töluvert rýmra en baðherbergið

Þau eru búin að vera þar í einn sólarhring en skilaboðin virðast ekki vera komin til allra enn Spurning hvort ég þarf að fara að grípa til örþrifaráða eins og þess sem er sýnt á þessari mynd

Þetta kassastríð hefur deyft meðfædda kattarást mína um stund a.m.k. en kannski lifnar hún aftur að stríðinu loknu Það er nefnilega eitthvað ómótstæðilegt við flesta ketti: feldurinn, augun, malið leikgleðin, nautnaeðlið, ... Mér finnst líka svo skemmtilegt að sjá hvað kettir, sem líður vel, eru ánægðir með sig eða montnir

Eins og ég sagði áðan þá eru kettlingarnir hennar Teklu fjórir. Tvær læður og tveir högnar. Við Tinna eigum okkur auðvitað einn uppáhaldskettling. Það er grábröndótt læða sem er algjört montrassgat og nautnadýr. Kettlingarnir eru reyndar allir grábröndóttir en tveir þeirra eru með hvítar loppur.

Við erum auðvitað alveg með það á hreinu að þessi uppáhaldslæða er búin að læra á kassann fyrir löngu Það lítur reyndar út fyrir að það séu fyrst og fremst högnarnir sem eru tregir til að fara á sjálfgefna staðinn, þ.e. kassann, til að gera stykkinn sín. Þeir vilja heldur uppgötva einhverja nýja staði til þeirra hluta.

Bröndótta læðan í kettlingahópnum viðheldur kattarástinni í þessu stríði því hún er voðalega mannelsk og kelin ... en þeir eru auðvitað allir óskapelga fallegir a.m.k. þegar þeir sofa

Okkur Tinnu langar auðvitað til að þessir kettlingar eignist framhaldslíf á einhverjum góðum heimilum þannig að við leggjum okkur allar fram við uppeldi þeirra og vitum í hjarta okkar að okkur mun takast að gera þá að snyrtilegum heimilisköttum sem eiga langt og gott líf framundan. Það er nefnilega hellingur af fólki sem elskar ketti eins og við enda eru þeir alveg óviðjafnanlegir

Á Hirsholm með Rúnu

Ég var í Danmörku frá 30. maí til 15 júní. Ég fór aðallega til að ferðast en Danmörk varð fyrir valinu vegna þess að Rúna bauð mér að heimsækja sig. Fyrir þá sem þekkja ekki Rúnu. Þá er þetta hún:

Við Rúna urðum reyndar samferða út, þó ég flygi frá Akureyri en hún frá Keflavík Við héldum svo ferðinni áfram saman eftir eina helgi í Kaupmannahöfn. Við fórum með næturlestinni til Fredrikshavn þar sem við tókum póstbát yfir til Hirshom. Þar beið okkar listamannaíbúð sem Rúna varð sér úti um fyrir júnímánuð. Ég var þar með henni í eina viku.

Vikan sem ég eyddi með henni þar var síðasta vikan sem hitabylgjan, sem gekk yfir Danmörku, stóð. Það hentaði mér auðvitað æðislega að liggja fáklædd úti í sólinni

Hérna er mynd sem sýnir u.þ.b. 1/4 af eyjunni. Ég tók hana úr gamla vitanum á eyjunni. Hún er ekkert mjög skýr en þarna sést bryggjan og húsið sem við vorum í. Það eru þrjár íbúðir í húsinu og við vorum í þeirri í miðjunni. Úti við sjóndeildarhringinn glittir í Fredrikshavn.

Það var að flestu leyti yndislegt að vera þarna. Mávurinn spillti reyndar töluvert fyrir friðsældinni en eyjan er friðland fyrir hann. Við vorum þarna á þeim tíma sem ungarnir voru að koma úr eggjunum þannig að maður var með fuglabjargsgargið í eyrunum allan sólarhringinn

 
Þið ráðið hvort þið trúið því en varpstöðvar hettumávsins teygðu sig inn í bakgarðinn hjá okkur. Myndin er sönnunargagn fyrir vantrúaða Ég tók þessa mynd út um baðherbergisgluggann á íbúðinni sem við vorum í en baðherbergið er á efri hæð íbúðarinnar.

Það er hins vegar fáránlegt að einblína um of á það neikvæða því annað var allt jákvætt. Sól, hiti og þægindi. Við vorum þess vegna úti allan daginn. Ég flatmagandi í sólinni, oftast í garðinu en við fórum líka í göngu um eyjuna og grilluðum gjarnan niður við bryggjuna á kvöldin. 

 
Einn daginn fór ég líka á ströndina sem er á eyjunni og lá þar allan daginn. Það var yndislegt Það er greinilegt að það eru margir sem nota sér þessa paradís sem þessi eyja er. Alla daga var stöðugur straumur fólks sem kom siglandi á hraðbátunum sínum. Sumir komu gagngert til að flatmaga í sólbaði. Bátnunum var þá hreinlega lagt við akkeri og svo óðu farþegarnir í land með nestistösku og jafnvel lítið ferðagrill meðferðis. Aðrir lögðu bátnum við höfnina og virtust eingöngu vera komnir til að skoða þetta friðland fugla og listamanna. Sumir hafa nefnilega áhuga á mávum Það voru líka einhverjir sem höfðu áhuga á listamönnunum. Einhverjir meiri en góðu hófi gegnir Rúna orðaði þetta mjög skemmtilega þegar hún benti á að þetta fólk kæmi fram við okkur eins og „gíraffa í búri“

Nú svo voru alltaf einhverjir sem komu með póstbátnum sem er eina almenningssamgöngutækið við þessa eyju. Hann fer fjórar ferðir þrjá daga í viku. Mánudagarnir eru einu líka dagarnir sem er hægt að skreppa fram og til baka. 

Að lokum ætla ég að fræða áhugasama aðeins um eyjuna og mannlífið þarna. Í eyjunni búa ekki nema sex til sjö manns. Það er staðarhaldarinn sem á kærustu sem heimsækir hann stöku sinnum. Einn ellilífeyrisþegi sem fær reglulegar heimsóknir frá sinni konu. Svo eru hjón sem ég held að séu frá Færeyjum bæði og eru öryrkjar. Hann vegna parkinssons. Rúna sagði mér svo að þarna byggju líka fuglafræðingur og konan hans. Þessi eyja er víst fræg meðal fuglafræðinga

Einhver kann kannski að velta því fyrir sér hvers vegna ég, sem þekki varla nágranna mína í stigaganginum í sjón, hafi komist svona vel inn í hver var hvað þarna og hvað hann gerir Ástæðurnar eru: 

1. Eyjan er pínulítil. Eiginlega ekki nema á stærð við lófa

2. Það voru allir voðalega forvitnir um okkur og flestir kynntu sig einfaldlega fyrir okkur.

3. Svo vildu flestir upplýsa okkur um sig en aðallega náungann

Við komumst fljótlega að því að uppáhaldsumræðuefni eyjaskeggja er listamennirnir sem koma þarna og dvelja í einn mánuð í einu. Eftir að ég var farin heyrði Rúna eina mergjaða kjaftasögu sem gengur um okkur og staðarhaldarann. Ég reikna með að persóna mín sé þegar sveipuð þoku í þessari sögu en ég lifi samt áfram í henni sem kærasta Rúnu. Samkvæmt sögunni á staðarhaldarinn að hafa misst grersamlega alla sjálfstjórn einhvern tímann þegar hann kom að okkur í sturtu saman Ekki orð um það meir

Hvað á þetta fólk svo sem að gera sér til dundurs annað en að kynnast listamönnunum og hafa gaman af þeim Þarna er ekkert við að vera fyrir það nema að segja sögur af þessu stórfurðulega fólki Það er engin búð, ekkert kaffihús eða krá. Þarna er reyndar ein kirkja og þar er messað nokkrum sinnum yfir sumarið en það er fyrir ferðamanninn

Ég segi þetta gott af Danmörku þar sem annað sem ég gerði þar var óskaplega dæmigert Það eftirminnilegasta af því var þó ferð á Skagens Museum Enda þessa fyrstu alvörufærslu þess vegna með einum af uppáhalds- málurunum mínum frá Skagen. Það þekkja örugglega allir þetta verk sem heitir Hip, hip, hurra og er eftir Peter Severin Kroyer (það á reyndar að vera o með skástriki en ég er ekki viss um hvar ég finn það á lyklaborðinu þannig að ég vona að mér fyrirgefist rithátturinn hér).

Það sem mér finnst svo dásamlegt við þessa mynd er að þarna eru margir af þekktustu listamönnunum sem tengdust þessari frægu „listamannaklíku“ á Skagen. Auðkenni Kroyers sjálfs er t.d. hatturinn (sem ég reikna með að hann hafi sofið með) Vegna hans er hann auðþekkjanlegur á öllum myndunum sem hann kemur fyrir á, eins og þessari.