Svarbréf frá Gylfa Arnbjörnssyni við opnu bréfi

Þ. 23. febrúar sl. sendu eftirtaldir: Ásta Hafberg, Björk Sigurgeirsdóttir, Gunnar Skúli Ármannsson, Elías Pétursson, Jón Lárusson, Kristbjörg Þórisdóttir, Ragnar Þór Ingólfsson og Rakel Sigurgeirsdóttir, Gylfa Arnbjörnssyni og Guðbjarti Hannessyni opið bréf (sjá hér) Erindi bréfsins var svohljóðandi spurning: Hvernig myndir þú, ágæti Guðbjartur/Gylfi, ráðleggja fólki að ná endum saman með áðurnefndum hundrað og sextíuþúsund króna tekjum á mánuði?

Svar hefur borist frá Gylfa Arnbjörnssyni, forseta Alþýðusambands Íslands, sem við höfum fengið leyfi til að birta. Væntanlega mun allur hópurinn birta það á bloggunum sínum auk þess sem fjölmiðlum verður sent þetta svar en hér er svarbréfið frá Gylfa:

Reykjavík, 28.febrúar 2011

Ágætu viðtakendur.

Ég vil byrja á að þakka ykkur fyrir bréfið og tek heilshugar undir mikilvægi þess að fram fari vönduð og góð umræða um stöðu þeirra hópa sem veikast standa í okkar samfélagi og með hvaða hætti við getum tryggt að allir landsmenn búi við mannsæmandi kjör og hafi tækifæri til virkrar samfélagþátttöku.

Umræðan um neysluviðmið og framfærsluþörf er flókin og vekur upp ýmsar áleitnar spurningar sem erfitt er að svara með algildum hætti, oftast er hér um að ræða huglægt og persónulegt mat manna sem seint verður óumdeilt. Skoðun mín hefur verið sú að rétt væri í þessu samhengi að horfa til alþjóðlegra mælikvarða og meta umfang vandans þannig að horft sé til þess hversu stór hluti þjóðarinnar hefur ráðstöfunartekjur sem eru lægri en gengur og gerist í því samfélagi sem um ræðir. Evrópusambandið skilgreinir þann hóp sem er undir s.k. lágtekjumörkum sem þau heimili sem hafa lægri ráðstöfunartekjur en sem nema 60% af miðgildi ráðstöfunartekna. Í þessu flest tilraun til þess að bæði meta umfang fátæktar í samfélagi út frá tekjum fremur en að meta þörf fólks fyrir ýmsa neyslu og einnig setja fram skilgreint markmið fyrir bæði stjórnvöld og aðila vinnumarkaðar að vinna eftir við ákvörðun lægstu launa og bóta.   

Öllum má vera ljóst að þau heimili sem þurfa að framfleyta sér á bótum eða lágmarkslaunum búa mörg við kröpp kjör. Hér er fyrst og fremst um samfélagslegt viðfangsefni að ræða, sem snýst um það með hvaða hætti við skiptum þeim lífsgæðum sem þjóðin býr yfir. Vissulega hefur verkalýðshreyfingin veigamikið hlutverk í þeim efnum í gegnum aðkomu sína að gerð kjarasamninga en pólitísk sýn og aðgerðir stjórnvalda í efnahags- og félagsmálum ráða hér úrslitaáhrifum um hvernig til tekst. Verkalýðshreyfingin hefur í baráttu sinni lagt áherslu á að stjórnvöld nýti þá möguleika sem í skattkerfinu felast til þess að hafa áhrif á tekjuskiptingu í samfélaginu og tryggi með pólitískri stefnu sinni félagslegt jafnrétti á sem flestum sviðum s.s. í mennta- og heilbrigðismálum svo ekki sé talað um það sem snýr að velferð og uppvexti barna og ungmenna. Allt eru þetta þættir sem varða miklu möguleika fólks til virkni og velfarnaðar í nútíma samfélagi.

 Á síðustu árum hefur góð samstaða verið um það innan verkalýðshreyfingarinnar að leggja megin áherslu á að bæta kjör þeirra hópa sem lakast standa, þetta hefur endurspeglast í áherslum í kjarasamningum og í kröfum gagnvart stjórnvöldum. Samið hefur verið um hækkanir á lægstu laun talsvert umfram almennar launahækkanir og kröfur gerðar á stjórnvöld í tengslum við kjarasamninga um hækkun á bótum almannatrygginga og atvinnuleysistrygginga auk þess sem rík áhersla hefur verið á að auka tekjujöfnunarhlutverk skattkerfisins m.a. í gegnum hækkun persónuafsláttar og hækkanir á barna- og húsnæðisbótum.

Í nýlegum samanburði á stöðu lægstu launa innan Evrópusambandsins kom í ljóst að Ísland er enn í hópi þeirra ríkja sem hafa hæst lágmarkslaun. Fyrir hrun krónunnar árið 2008, í kjölfar alvarlegustu hagstjórnarmistaka sem sögur fara af, var raungildi lægstu launa enn hærra og vorum við hæst í Evrópu. Einnig kom fram í þessari könnun, að ef lægstu laun eru sett í hlutfall við meðallaun í viðkomandi löndum, var það hlutfallið hæst hér á landi. Þetta sýnir betur en nokkuð annað þann mikla árangur sem stefna verkalýðshreyfingarinnar um að hækka lægstu laun umfram almennar launahækkanir hefur skilað. Í yfirstandandi kjaraviðræðum er ljóst, að þrátt fyrir áherslu á að tryggja aukin kaupmátt með almennum launahækkunum, er uppi þessi sama áhersla á jöfnun kjara. Í síðasta kjarasamningi tókst okkur að tryggja óbreyttan kaupmátt lágtekjuhópanna þrátt fyrir mestu efnahagskreppu Íslandssögunnar. Nú getum við byggt ofan á þann grunn og aukið kaupmátt lágtekjuhópanna þannig að við endurheimtum stöðu okkar í fremstu röð.

Virðingarfyllst,

Gylfi Arnbjörnsson

Forseti Alþýðusambands Íslands

Ég bendi áhugasömum á krækju í fréttabréf ASÍ sem Gylfi benti  en það fjallar um lögbundin lágmarkslaun í Evrópu árið 2011 og frétt sem Eyjan byggir á því. Hópurinn sem stóð að opna bréfinu, sem er tilefni bréfsins frá Gylfa hér að ofan, undirbýr viðbrögð við svarbréfi hans sem munu líka vera gerð opinber.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 1.3.2011 kl. 17:32]

Veistu að ég kalla þetta heilmörg orð um ekki neitt. Eða blaður. Segir ekkert nema um manninn sem slíkan, og sýn hans á ESB, hann sér ekki lengra en það. 

[Rakel Sigurgeirsdóttir, 1.3.2011 kl. 18:24]

Þið Ásta Hafberg komist að sömu niðurstöðu en hún segir: „hann segir ekkert með alveg ótrúlega mörgum orðum.“

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 1.3.2011 kl. 18:29]

Jamm nákvæmlega.

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 2.3.2011 kl. 00:14]

Ég er sammála, það er nákvæmlega ekkert í þessu svarbréfi... Nema orðskrúð...

[Rakel Sigurgeirsdóttir, 2.3.2011 kl. 01:42]

Eigum við ekki að meta það við hann að hann sendi þó bréf eða er ekki betra að fá einhver viðbrögð en engin

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 2.3.2011 kl. 10:24]

Hann sendir bréfið af því að hann er að smjaðra, það er mitt álit.  Svona fólk kemst ævinlega áfram á smjaðrinu.